Taxi mama is weer paraat om de oudste naar de bios te brengen samen met zijn vriendje. Ik kan me niet herinneren of ik nu wel of niet een extra kaartje had besteld voor mezelf. Maar de mannen zagen het ook wel zitten om samen in de zaal te zitten. Mijn wazige hoofd had inderdaad geen kaartje besteld en ik moest me op een andere manier zien te vermaken…
De bioscoop is te vinden in de woonplaats van Sergei, dus ik besluit hem te vragen om hij me gezelschap wil houden in de uurtjes die ik anders alleen zou doorbrengen. Gelukkig laat hij me deze keer niet op antwoord wachten en hij vind het wel een leuk idee om samen een drankje te doen. Filip vroeg zich al af of Sergei en ik elkaar nog zouden zien vandaag… Tja, de reactiesnelheid van mijn Poolse vriendje laat soms wat te wensen over. Maar deze keer dus niet.
Als ik de jongens met een hapje en een drankje breng naar de filmzaal stuurt Filip me nog een Hotwife Challenge… eentje waarbij ik moet flirten. Dat wil me nog wel lukken, zelfs als ik gewoon vriendelijk ben wordt er nog wel eens gedacht dat ik flirt. De tweede Hotwife Challenge, daar moet ik even van slikken. “Text your husband a picture of you giving another man a blow job”. Uhm, I wish…. Maar ik ga niets forceren vandaag.
Terwijl ik het adres intyp in Google Maps, raast mijn hartslag door. De afgelopen weken hebben we zo nu en dan even contact gehad en zo hier en daar wat ondeugende verlangens met elkaar gedeeld. Maar goed, zijn geschreven Engels is niet heel denderend maar mijn Pools is nog veel minder dus ik neem hier maar genoegen mee. Het is al voldoende om me in vuur en vlam te zetten en mijn fantasieën een loopje met me te laten nemen.
Een paar minuten later parkeer ik mijn kleine rode racemonster in een straat vlakbij. Ik stuur een berichtje dat ik er ben en mijn hart slaat op hol. Hij stuurt een berichtje dat hij bijna zover is, maar dat hij me niet binnen in zijn huis kan uitnodigen aangezien hij zijn huisgenoten niet vertrouwd… Oké prima, ik wacht een poosje naast drie kliko’s die naast het huis staan en moet in mezelf heel hard lachen om deze aparte situatie. Met uitzicht op een hele benauwende, volgepropte wijk en de bekende witte bus van de mannen die een poosje mijn buurmannen waren.
Ik hoorde bekende harde stemmen door het keukenraampje komen en als voetstappen een trap af hoor stampen, waarschijnlijk Sergei, mist mijn hart weer een slag. De stemmen klinken nu een beetje verbaasd, alsof ze beseffen dat dit anders dan anders is. Waarom zou je nu de deur uitgaan. Ik ben zeer benieuwd wat hij als excuus heeft gebruikt om de deur uit te gaan.
Mijn twinkeloogjes begroeten zijn lichte twinkeloogjes en ik geef snel een soort van ongemakkelijke knuffel. Want ik merk aan hem dat hij hier heel graag weg wil. Dus we lopen langzaam naar het parkeerplekje verder op waar mijn autootje staat.
Niet veel later horen we de voordeur opengaan en een verbaasd hoofd van de voorman van de jongens steekt naar buiten, er volgt daarna meteen een hele brede glimlach en hij roept nog wat dingen die ik echt niet versta en waarschijnlijk is dat maar goed ook. Die man blijft er bijna in en zijn toegesnelde vriend ook. Zijn schaterlach galmt door de straat. En ik kan alleen maar hoofdschuddend grijnzen. Kennelijk werd ik nog herkend…
We stappen in mijn racemonster en we rijden richting het centrum. Gelukkig ken ik op zich de weg wel in deze stad, aangezien ik in een ver grijs verleden hier ooit naar school ging. Sergei loopt vooral veel door de stad, hij heeft geen auto en ook geen rijbewijs dus dat is lastiger navigeren. We rijden een parkeergarage in bij het centrum en een beetje zenuwachtig parkeer ik de auto. “We gaan gewoon wat drinken en wat kletsen, meer niet”, probeer ik mezelf weer een beetje rustiger te krijgen.
We lopen direct een terrasje op en besluiten hier maar wat te drinken. Ik moet de tijd in de gaten houden voor ik weer geacht word taxi mama te zijn. Dus geen tijd om iets meer knus op te zoeken. Voor nu is dit prima.
Sergei vertelt meteen dat hij eigenlijk nooit een terrasje pakt maar dat stiekem toch wel erg leuk vind. Zijn leven bestaat nu vooral uit overleven, werken, slapen, nog meer overleven, veel werken, slapen en repeat. Vooral bij het overleven breekt een beetje mijn hart. Deze jongen heeft een gruwelijk ongeluk overleefd en in veel opzichten heeft hij een vreselijk trauma opgelopen. Niemand die die arme jongen een helpende hand biedt, geen instanties, geen slachtofferhulp, geen vrienden of huisgenoten die hem steunen of in hem geloven. Behalve dan die gekke ex-buurvrouw uit dat kleine dorpje…
Ik schuif wat dichter naar hem toe en geef hem weer een dikke knuffel, ik vraag of dat goed is, want ik ben nou eenmaal een knuffelaar. Niemand hoort zich zo door het leven te worstelen en zich eigenlijk zo alleen te voelen. Maar geeft hij aan ik heb geen keus. Hij wil uiteindelijk over een aantal jaar weer terug naar zijn thuisland om daar een bestaan op te bouwen. Dus hij is nu vooral druk met een spaardoel bezig, geen tijd om emoties toe te laten en te kunnen verwerken.
Zo knuffelen we af en toe en hij geeft hij aan dat hij het fijn vindt dat hij met me kan praten en dat hij me vertrouwd omdat ik hem begrijp. Zelfs zijn huisgenoten begrijpen hem niet en willen hem niet helpen. Ik snap wel dat hij ze niet vertrouwd. Ook de andere kant trouwens, die mannen kunnen er ook niets mee en zijn ook maar aan het werk in een vreemd land en op hun eigen manier bezig zich staande te houden.
Hij vraagt wat ik wil drinken en wat lekker is voor hem om te drinken. Aangezien ik de vorige avond bij hetzelfde zaakje zat bij een andere vestiging kon ik hem toch echt een Pornstar Martini aanraden met een verleidelijk, ondeugende glimlach. Ik blijf braaf bij een frisje, aangezien ik nog moet rijden. Als onze drankjes op tafel komen en hij een slokje neemt, moet hij lachen om de, voor hem slappe, cocktail. Er gaat bij hem en zijn vrienden toch aanzienlijk meer wodka in de drankjes die zij mixen. Dat kan ik me nog wel herinneren hihi.
Hoe vaak een van de andere jongens die bij hem in huis woonde, me pure wodka te laten drinken enzo. Volgens Sergei wilde die jongen elke avond wel even met mij komen “kletsen” want hij dacht dat hij wel een kansje bij me kon wagen. Nee, hij zeker niet. Maar grappig vond ik het meestal wel als hij weer aan de deur stond voor van alles en nog wat.
Even later komen we op het onderwerp leeftijd als ik mezelf in zijn armen vlei. Ik moet toch even slikken en probeer het onderwerp een beetje te vermijden. Sergei is 25 zegt hij. In Polen is het eigenlijk not done om te vragen aan een vrouw wat haar leeftijd is en dat zal vast ook zo wel in Nederland zijn, merkt hij op. En ik geef aan dat dit in Nederland ook niet zo netjes is maar dat hij altijd mag raden maar dat het vast hoger is dat hij denkt. Dus hij begint bij 30 en ik verslik me bijna in mijn drankje. Dat is toch echt 11 jaar geleden, dus ik zeg dat hij omhoog moet met de leeftijd. Je bent echt niet ouder als 35 zegt hij. Als ik mijn echte leeftijd zeg, verschijnt er een brede grijns. Dat is echt niet zo, zegt hij. Maar dat is het wel. En nu trekt hij me even dicht tegen zich aan. Mijn vingers glijden over zijn arm, over de littekens die een lichamelijke herinnering vormen na de crash en hij kijkt me diep in mijn ogen aan. “Jij bent de enige met wie ik kan praten, jij snapt mij, maar ik kan niet breken, ik moet sterk blijven”, zegt hij een aantal keer fluisterend, terwijl ik merk dat hij in mijn decolleté gluurt. Ik draai me goed om voor een fijne knuffel. Even denk ik hem te zoenen maar ik durf het niet zo goed hier op het terras. Bang om iets te doen wat ik niet ongedaan kan maken ofzo. En we laten het onderwerp rusten.
De tijd vliegt en het is toch echt tijd om Sergei weer thuis te brengen en terug te rijden naar de bioscoop. Als hij naar binnen loopt bij het zaakje om af te rekenen, wacht ik buiten op hoekje van het terras. Een stevige windvlaag speelt met het dunne stofje van mijn gestippelde wikkeljurk en waait open. Net iets teveel van het goede denk ik, maar op het moment dat Sergei weer naar buiten loopt zie ik in de blik in zijn ogen dat hem nooit teveel kan zijn.
Als we naar de parkeergarage lopen trekt hij me in zijn armen en we gaan innig gearmd verder. Bij de parkeerautomaat wil hij graag afrekenen maar ik vind dat onzin en trek sneller mijn bankpasje tevoorschijn. Weer geeft hij me die grijns waarbij mijn knieën week worden en weet ik even niet meer waar mijn auto staat. Ik word er een beetje zenuwachtig van.
Als ik weg wil rijden maakt mijn auto een heerlijk piepend geluid, wat de muziek overstemd en Sergei geeft aan dat het waarschijnlijk te maken heeft met mijn stuur en ik focus me zo op wat hij zegt dat ik spontaan de afslag de parkeergarage uit mis. Ik kom niet meer bij van het lachen, vooral omdat ik dat een tweede keer weer voor elkaar krijg.
Sergei zegt dat hij snel weer eens mijn kant op wil komen maar dat het voor hem wat ingewikkelder is om voor elkaar te krijgen. Mijn rechterhand kriebelt zijn bovenbeen en Sergei’s hand kriebelt zachtjes over het stukje huid van mijn been wat niet meer bedekt is door mijn jurk.
De rit naar zijn huis gaat veel te snel en zet ik de auto stil net voorbij het huizenblok. Ik geef hem nog een hele dikke knuffel maar we hebben allebei een moeite om elkaar los te laten. Maar als we dat uiteindelijk toch doen en onze ogen elkaar vinden, veranderd de sfeer. Voor ik het weet drukt Sergei zijn lippen op de mijne en opent mijn mond een beetje onbehouwen met zijn tong en we zoenen even heel snel en heftig. Het eindigd net zo plotseling als het begon, want taxi mama moet opschieten.
Als hij uitstapt zwaaien nog even naar elkaar en ik grijns als ik bedenk dat hij nu binnen waarschijnlijk belaagd wordt door de rest van de andere oude buurmannen over deze avond, nieuwsgierig naar wat hij met hun oude buurvrouw heeft gedaan… Een straat verder zet ik mijn auto even stil. Voor de zekerheid slinger ik Google Maps weer even aan voor de terugweg naar de bioscoop want zo scherp ben ik niet meer vandaag.
Op de parkeerplaats van de bios merk ik pas dat het luchtje van Sergei nog om me heen hangt. Het mengt zich met mijn eigen parfum en het zorgt ervoor dat ik bedwelmt raak. Als de jongens uitgelaten en hyper de zaal uitrennen van de indrukken van de film en de sugarrush vragen ze of ik ook wel een leuke avond heb gehad of dat het saai was geweest… “Mama heeft gezellig bijgekletst met de buurjongen”, zeg ik met een klein verlegen glimlachje.
