En soms gebeurt er niks. Of eigenlijk, heel veel, enkel geen seks.
Ik was samen met Kate naar het huis van Amélie en Filip gereden. Kate zou me af zetten en zelf doorgaan naar de werkplaats, maar ze nam haar tijd omdat Filip nog buiten de deur aan het werk was. Kate speelde samen met de kleinste even in de kamer terwijl ik Amélie probeerde te bereiken in de keuken. Amélie zit al een paar dagen niet fijn in haar vel en heeft zich noodgedwongen op stil gezet om ons niet te vermoeien met haar interne demonen. Ook stil voor mij, Rob, hopelijk haar leenvriend nog steeds die zelf zo slecht met stiltes kan omgaan terwijl hij niets liever wil dan stilte. En tegenstrijdigheid in een rare verpakking.
Ik heb er een beetje vrede mee weten te vinden, hoe raar het ook lijkt. Maar juist ik ben van het koppel Kate en mij nu de ene die Amélie snapt en voelt. Ja, ik wil ook dat ze met me praat, ja ik heb het moeilijk met stiltes, maar deze keer kan ik haar belang veel beter boven het mijne zetten en is het stil op de app tussen haar en mij. Erg stil. Op een enkel moment van zwakte van mijn kant uit hebben we samen een balans van zwijgen en wachten. Tijd geven en krijgen.
Kate gaat even met de kleinste het huis uit om de geitjes te voeren met keukenafval. Voor mij een momentje om te stelen met Amélie. Een momentje heel anders dan anders.
Ik pak Amélie aan de hand en neem haar mee naar boven. Ze is te moe, te op om zich te verzetten en iets anders te vragen aan me. Ik neem haar mee naar de slaapkamer en zeg haar te gaan liggen op het bed, even in de donkerte, even zodat elke andere storing weg is, even enkel met mij. Ik ga naast haar liggen om te luisteren en te praten. Amélie breekt een beetje en huilt in mijn armen. Precies wat ik wilde gebeurde en voor het eerst in dagen praat ze met me, laat ze me direct horen wat er haar zo dwars zit. Ik ben gelukkig. Blij dat ze mij vertrouwd, blij dat ik een speciale vriend mag zijn. Meer dan enkel voor de seks, ook voor de gevoelens die soms zo diep verstopt gaan achter stilte, afstand zowel via de app als in het echte leven.
Ik zou willen dat we vaker bij elkaar konden zijn, zo open, zo bloot naar elkaar toe. Zij voor mij, ik voor haar, wie het nodig heeft. Dit momentje duurde maar net een kwartiertje voordat we weer terug naar de keuken gingen, maar het voelt weer aan als de dag naar de Sauna, de wandeling toen we Flamingo’s gingen kijken. Ik ben blij dat ze me vertrouwd.
Oh zeker, ik had graag weer een explosie gezien, hier en nu, maar ik voel dat het nu niet de tijd of het moment is. Ik los graag alles zoveel mogelijk op met seks, een heerlijke vrijpartij om alles weer rust te geven in het hoofd. Maar vandaag gaat dat niet werken, ik ken mijn plaats. Met moeite.
Iets later in de ochtend twijfelt Amélie of ze eerst zal douchen of later, net voordat ze naar haar werk moet. Het momentje van de Sauna flitst in mijn gedachten weer voorbij, samen douchen, haar haren wassen en föhnen. Kate is buiten in de tuin met de kleine man, samen bellen blazen denk ik. Ik pak de hand van Amélie en neem haar mee naar boven, weer heeft ze geen inspraak. Een enkele vraag ontsnapt aan haar lippen, “moet ik gaan douchen?” Ik blijf stil en neem haar mee naar de douche. Ik kleed haar langzaam uit tot ze naakt voor me staat en zet haar onder de douche om even stilte te vinden onder het warme water. Ik vind dat ze nu de rust hard moet pakken die ze kan pakken met mij in de buurt om haar een andere smaak van vriendschap te geven.
Eerst blijf ik even buiten de douche staan, deurtje open en bewonder ik haar snuitje, haar haren die langzaam nat worden van het water. Maar dan voel ik de roep van het Sauna momentje weer. Ik kleed me uit en stap bij Amélie onder de douche. Ze laat me komen en weet dat ze veilig zal zijn bij me. Mijn lul veert recht en denkt dat er wat gaat gebeuren, maar de rest van mijn lichaam wil enkel Amélie troosten en zegt hem weer terug te gaan, liggen, af. Samen staan we onder de waterstraal en genieten we van een momentje waarop onze lichamen elkaar weer volledig kunnen voelen. Veel te lang geleden. Zachtjes was ik haar haren en zie ik hoe ze haar ogen sluit, voorzichtig was ik haar lichaam en voel ik vermoeidheid in haar huid. Ik zou willen dat dit soort momentjes gewoner waren tussen ons. Ook op momenten zonder stress, vrij van zorgen, gewoon als we allemaal gelukkig en vrij zijn. Even kort knuffelen we en vergeten we een paar minuutjes tijd samen in de douche voordat ze me vraagt er weer uit te gaan. Tijd om tanden te poetsen en weer verder te gaan met de dag.
Als we de trap aflopen naar beneden voel ik me een dief als ik Amélie even voor me heb staan, ze omdraai en een echt zoentje steel. Ik voelde me ook een dief daarnet in de douche en eerder op bed. Maar het is de enige taal die ik ken nu in Amélie even bij me heb. Letterlijk dichtbij. Het zoentje smaakte heerlijk. Hopelijk vind ze zichzelf weer snel terug en zoekt ze mij ook weer op voor een vervolg. Ik mis die kleine stuiterbal.
