Hij stond te leunen tegen de koude stalen rand van het balkon, de schuifdeuren dicht om te ontsnappen aan de herrie van binnen uit. Hoge tonen, lage tonen kwamen luid binnen, te luid. Hoe graag wilde hij daar aan ontsnappen, maar hij kon geen manier bedenken hoe. En dat frustreerde hem mateloos. Machteloos en moedeloos werd hij ervan.
Vol verlangen naar stilte liet hij zijn blik glijden door de stad onder hem, tot aan de horizon het bos hem lokte. “Ik moet naar het bos om de stilte te vinden. Ik houd het hier niet langer uit,” mompelde hij in zichzelf. Hij pakte zijn jas en verliet met een stevige tred het appartement.
Al bij de eerste stap die hij zette in het bos voelde hij de kracht van weldadige rust toenemen. Hij nam een grote ademteug en voelde zijn hartslag rustiger worden. Op een vreedzaam plekje in het bos, stond een bankje, het leek wel alsof het hem uitnodigde om te gaan zitten. De omliggende plekjes waren omhuld in schaduw, maar precies het bankje lichtte op in nevelige zonnestralen. Hij was er helemaal aan toe zich over te geven aan de kalmte en sereniteit van het bos, ver weg van de hectiek van het gewone dagelijks leven waar herrie en luidruchtige drukte vaker dan hem lief was, de overhand nam.
Hij wist even niet hoelang hij al op het bankje zat toen hij zijn ogen langzaam opende. Hij werd zich weer bewust van zijn omgeving, een serene plek midden in het bos, het gedempte zonlicht verwarmde zijn uitgeputte gezicht. De herrie die hij al veel te lang om hem heen hoorde en diep in hem zijn tol begon te eisen en hem langzaam begon af te breken. Maar hier op het bankje had hij er allerminst last van.
De verzengende zomerhitte van de laatste maanden was ook doorgedrongen hier diep in het bos. De bladeren hingen aan de zacht trillende takjes, die op wonderbaarlijke wijze heen en weer schommelden terwijl er geen zuchtje wind was. Het was net alsof er iets of iemand zich tussen het struikgewas bevond. De nieuwsgierigheid won, hij stond langzaam op van het bankje en stapje behoedzaam naar de bewegende blaadjes in het struikgewas. Hij boog de bladeren uit elkaar om beter te kunnen zien wat tot nu toe voor zijn ogen verborgen bleef.
Plotseling zag hij haar, terwijl hij de blaadjes verder opzij duwde. Ze stond op een open plekje tussen de bomen, gehuld in alleen een lichtblauwe mantel versierd met kleine glinstersteentjes, haar lange lichtbruine haren wapperde zachtjes over haar schouders, haar lichte ogen met lange wimpers keken hem stralend en vol ondeugendheid aan. Uit een onwerkelijke diepte, het leek wel een droom, kwamen duizenden vuurvliegjes traag aanvliegen. Ze omhulde haar met een lichte gloed waarbij haar mantel met glinstersteentjes prachtig oplichtte, het leek wel een sprookje waarin hij terecht was gekomen.
Met een fluwelen stem die zo zacht was dat de zomerbloesem zich uit vreugde opvouwde, sprak zij hem toe, “Ik ben degene die zo je hard hebt gezocht, ik ben de stilte, die helemaal niet zo stil is als je denkt. Ik zal je vertellen over de stilte. Luister, luister naar het bos, luister hoe de bomen de blauwe lucht omhelzen.” Terwijl hij werd weggevoerd door haar stem alleen, was ze achter hem heen gelopen en legde speels een arm vederlicht over zijn borst heen, daarbij haar borsten zachtjes prikkend in zijn rug. Ze fluisterde verder terwijl hij hyperbewust werd hoe zijn lijf reageerde op deze goddelijke verschijning hier in het bos. “Hoor je het gras niet spelen als een symphonie orkest? Begrijp je nu het sprookje dat alle dauwdruppeltjes vertellen? Kijk eens bewust naar alle schaduwen, kort en lang. Kijk maar naar de kolkende blauwe wind. Ze danst op het ritme van de lome zonnestralen”
Haar lange lokken dansten ondertussen tegen zijn wang en een golf van verlangen overspoelde hem. De geur van haar haar maakte hem gek en hij kon niet anders als haar aanraken en inademen. Ze rook naar een fris regenbuitje die de zinderende zomerhitte tijdelijk verdrijft, naar wilde bloemen, verleidelijk en sensueel. Ow wat verlangde hij opeens naar zwoele seks op het zachte mos wat hij plotseling ontwaarde voor hem. Hij wilde de mantel van zijn godin af laten glijden, zijn vingers in stilte over haar roomkleurige huid heen laten gaan. Met zijn nagels voorzichtig glijden over haar velletje tot ze kippenvel kreeg en niet anders kon dan een licht kreuntje uitbrengen tussen haar perfect licht roze lippen door. Onder geen beding wilde hij deze volmaakte schoonheid schade toebrengen, hij wilde haar liefhebben, beminnen en koesteren.
Haar lippen waren zo dichtbij zijn oor, dat ze hem soms vederlicht aanraakte en hem daarbij volledig in vuur en vlam bracht en ze fluisterde met broeierige stem verder: “Luister naar het zweven van de vlinders. Hoor je niet het zorgeloze lied wat zij de hele zomer lang zingen? Je zult een prachtige melodie horen. Vang de duizenden stemmen van de stilte. Vul je oren ermee en je zult merken dat de stilte je prachtige verhalen kan vertellen. Je moet alleen leren luisteren.”Zijn ogen sloten zich vol begeerte. In de tussentijd draaide ze zich sierlijk voor hem en liet de mantel van zich afglijden. Zodra de stof op de grond landde met een lichte plof opende hij zijn ogen.
Met deze geheimzinnige woorden verdween de stilte, net zo stil als dat zij verschenen was. Ze liet hem vol verbazing achter, maar hij droeg haar voor altijd bij zich. Hij had eindelijk de stilte gevonden waar hij zo hevig naar op zoek was geweest.
