Het derde deel uit de serie ‘Vallen’
Deel een staat hier: Flamingo’s kijken

Werkbezoekje

De dag nadat ik Amélie’s fantasie had ontvangen gingen Kate en ik naar Filip’s werkplaats om een machine van Kate daar te installeren. Er waren daar grote tafels die ze bij een project wat ze net nu had heel goed kon gebruiken en de machine erheen sjouwen was, buiten wat rugbrekend tilwerk, eigenlijk geeneens veel gedoe. Met z’n vieren zouden we na die installatie en wat andere werkjes nog even een kleine wandeling door de omgeving gaan maken. Even lekker ontspannen in de zon, genieten van de voor Kate en mij nieuwe uitzichten over het water.

Alles verliep vlot en braaf en binnen een uurtje stond de machine op z’n plaats. Netjes waar het hoorde op de bovenverdieping. Amélie was ook net daarvoor aangekomen en zag er weer fantastisch uit in mijn ogen. Nog heel even moest Filip weg naar een klant dicht in de buurt, maar daarna zouden we lunchen in de werkplaats en gaan wandelen. Kate was nog even boven bezig met de fijnafstelling van de machine. Een momentje voor Amélie en ik alleen in de werkplaats beneden. 

Het vuurtje tussen stond weer gelijk aan nu we weer even samen waren, maar we konden er echt niks mee deze keer, we waren echt niet alleen, Kate zat boven en het pand was best wel gehorig. Half fluisterend begonnen we te praten over onze eerdere wandeling. “Wow wat was dat een geweldig momentje achter die voordeur he?” “Het was geweldig, super spannend, knalheet” waren we met elkaar eens. Het lukte ons echter maar niet om er over te spreken samen. Wat we er alle twee eigenlijk mee wilden. Wat doen we hiermee, hoe doen we dat? Houden we het voorlopig nog even geheim, of zeggen we het onze liefjes? Of blijft het wat langer iets tussen enkel ons twee? Tot we met z’n vieren weer volop los kunnen gaan en we onze diefstal kunnen vertellen als een “we moeten jullie iets bekennen” verhaaltje. Een bekentenis waarna we vast alle vier dubbel zouden liggen van het lachen. Kate en Filip het hardst lachend. Lachend zeggen dat ze ons geheimpje al lang door hadden gehad. Wij kunnen immers niks onopvallend doen samen.

Maar de tijd voor dat gesprekje was te kort tussen de gewone dingen door, het pastte niet. En dan was er dat vuurtje ook nog. Door de afstand tussen onze woonplaatsen en doordat we elkaar niet vaak echt zagen, laaide dat vuurtje snel op bij elk fysiek contact. In plaats van onze lippen te gebruiken voor woorden te maken, waren we ze aan het laten stoeien met elkaar. Een gesprek op een heel ander niveau. Dat zoenen vonden Filip en Kate helemaal prima trouwens, tot op het grappige af soms. “Nee he, daar gaan ze weer” hoorden we zo vaak. Vonden ze het echt grappig? Of gingen we te ver? Ik voelde me er ongemakkelijk bij soms. Hun woorden vertelden ons doe maar lekker, maar hun kleine opmerkingen deden me twijfelen. Misschien wilden ze het wel toestaan omdat ze dat echt wilden, maar knaagde er dieper van binnen toch wel ongemakkelijke gevoelens.

“Konden we maar op een andere manier chatten met elkaar” zei ik. “Iets waar we zeker van kunnen zijn dat enkel wij met elkaar praten. Net als nu hier in dit keukentje. Het zou niet moeten hoeven, maar ik heb zo’n rem op mijn emoties staan als ik niet zeker weet dat ik enkel met jou praat. Ik voel me juist zo fijn om die gevoelens, een stukje van mijn binnenste, met jou te kunnen delen Amélie.” 

Het bleef snel enkel daarbij helaas, bij die ene korte opmerking van mij over dat chatten via andere routes. Filip kwam weer binnen en Kate weer beneden. Snel even wat eten en dan wandelen. 

Een heerlijke korte wandeling door een mooie omgeving werd het, lekker ontspannen. Wisselend met elkaar in leuke gesprekjes. Soms even met Amélie hand in hand. Soms even naast Filip terwijl Kate en Amélie samen liepen te dollen. Als vier vrienden in een fijne middagzon. Tegen etenstijd gingen Kate en ik toch maar weer naar huis. Een paar knuffels en wat blikken tussen Amélie, meer pastte er niet. Jammer.

Rob had al eerder een keer voor de grap voorgesteld om contact te hebben via een andere app, aan mij terwijl Filip erbij stond. Op dat moment vond ik het zelf ook niet nodig om iets anders te doen dan te praten via de manieren waarop we dat eerder deden. 

Sinds de flamingo wandeling echter merkte ik aan mezelf dat ik niet meer open in kon zijn via WhatsApp, dat ik worstelde met mijn gevoelens en even niet wist hoe ik dit aan Filip kon vertellen. De teleurstelling in onze verbroken regels, het vertrouwen wat Filip in Rob en vooral in mij had, dat dit vertrouwen geschaad bleek te zijn woog me zwaar. Ik kon dit gevoel alleen maar delen met Rob. Vandaar dat het downloaden van Snapchat zonder al teveel nadenken gebeurde. Vooral het feit dat de berichtgeschiedenis niet terug te vinden was maakte het makkelijk om gevoelens te delen. Het was immers alleen voor onze ogen bestemd en het was ook zo weer verdwenen. Het was nooit de bedoeling om een extra geheim te hebben voor onze geliefden maar even iets meer privacy tussen Rob en mij, daar was ik zo aan toe, wij allebei.

Pling

De volgende dag was weer een normale voor ons allemaal. Voor mij was het werken vanuit mijn thuiskantoor, voor Kate was het werken ernaast in haar werkkamer. Filip op zijn zaak en Amélie thuis. De spannende leuke appjes in Whatsapp tussen ons vieren in de groep en elke combinatie van twee hadden we ondertussen al gehad in de ochtend als elke ochtend sinds we een ding zijn. Leuke chats met ondeugende teksten en sexy foto’s die ons vieren als open-minded koppels net dat beetje meer gaven ten opzichte van de rest van de wereld. Aan beide kanten dreef het de privé sekslevens ook nog wat harder op denk ik. Maar spannend met z’n vieren bleef nog even op pauze helaas. Tussen Amélie en mij groeide de honger naar elkaar elke dag. De kleine diefstal achter de voordeur had ons enkel meer doen gaan watertanden leek het.

“Pling” klonk mijn telefoon ineens anders dan anders. Een blik erop en ik zag wat het was. Amélie die me opzocht via Snapchat, een andere chat tool zoals ik gisteren voorstelde. Snel het geluid uit van mijn telefoon voordat het Kate zou opvallen en ze vragen zou gaan stellen. Dat geluidje is echt opvallend.

M’n hart begon te racen, gingen we dit echt doen? Nog een geheim erbij voor onze liefjes? Damn, we konden niet anders. En dit was toch eigenlijk onschuldig ook? We wilden enkel met elkaar praten. Enkel elkaar. Net zoals anderen dat wel natuurlijk kunnen doen, maar wij niet. Omdat we enkel samen konden zijn in super korte momentjes tijdens bezoekjes, etentjes, dansjes. Momentjes die een diep gesprek niet echt toe lieten.

De appjes waren eigenlijk net als in Whatsapp in het begin, net zo leuk, net zo gedurfd, maar toch voelden ze anders. Iets vrijer om elkaar dingen toe te kunnen vertrouwen zo voelde het voor ons aan. Soms heb je wel eens even iemand nodig waarbij je kunt aankloppen voor dingen die je bij je eigen partner zelfs niet op tafel durft te leggen. Dingen waarvan je weet dat hij/zij ze niet fijn vinden, dingen over hen zelf die je enkel even wil stuiteren tegen iemand die je heel erg veel vertrouwd. Dingen waar de gemiddelde mens een goede broer of zus voor heeft, of een moeder, een hartsvriendin, een manvriend. Maar ook dingen die je met niemand anders kan bespreken dan met de vier mensen uit ons kleine groepje. Een groepje wat al voorbij heel wat grenzen was gestapt met onze avonturen in Rotterdam en zo.

Amélie en ik wilden keihard gaan. Net zoals we enkel vol gas leken te kunnen als we met z’n tweeën samen kwamen, zo zouden we het liefst ook met z’n vieren gaan. Zoveel lol te hebben, zoveel dingen te beleven, avonturen te hebben, grenzen te doorbreken, nergens spijt van te hebben. Maar dat kon nu eenmaal nog niet. En dat knaagde aan ons. Elke keer als we samen waren spatte het vuur er dan ook vanaf. Ook al deden we nog zo ons best om ons in te houden, iedereen om ons heen kon het zien aan ons als ze even wat beter keken en ons kenden. Het leek wel of dat risico op betrapt te worden, die pakkans, dat die onze drang enkel hoger en hoger opvoerde.

Langzaam werden de appjes wat explicieter tussen ons, iets vaker zeggen dat we zin hadden in elkaar, zin om te zoenen, zin om elkaar een keer te kunnen verwennen. Dingen die we in de WhatsApp ook zeiden, maar daar niet zo vaak durfden te uiten omdat we anders de onbalans tussen ons en ons alle vier te hard zouden benadrukken. Fantasieën om eens een dagje samen weg te kunnen gaan stopten we ook wel in de Whatsapp, maar hier voegden we er details aan toe. “Ik heb zoveel zin om je weer eens te kunnen neuken.” “Stop je paal diep in m’n kutje” “Ik wil je clitje uren likken tot je knalt.” “Het was erg geil achter de voordeur he?” Dat soort dingen. We leken geiler en geiler te worden in de snapchat. Druk op de ketel nam toe en we konden geen enkel moment bedenken om samen stoom af te laten. Ja, af en toe in een dansje stoppen als we samen kwamen, of een avondje knuffelen met wat semi-onschuldig zoenen met de voet op de rem als we bij elkaar waren, dat ging. Maar gewoon eens toegeven aan die dierlijke lust, die chemie die bestond tussen ons, nee daar was geen ruimte voor. We moesten geduld hebben tot, ja tot wanneer eigenlijk. Daar hadden we geen enkele zekerheid in, niemand van ons, enkel hoop.

Deel vier staat hier : De Boswandeling