Het late middag zonnetje begin al wat van z’n sterkte in te leveren als we het oude centrum van Brugge in lopen. Ook hier is het lekker rustig met slechts een dun winkelpubliek wat rustig door de straatjes en de steegjes wandelt. Fijn, zeggen we tegen elkaar, een lekker ontspannen stadje is precies wat een romantisch koppeltje kan gebruiken op hun eerste echte weekendje uit samen.
Onze rugzakjes zijn niet zwaar maar we besluiten ze toch eerst maar naar het hotel te gaan brengen. Dan kunnen we daarna lekker vrij hand in hand even door het stadje slenteren. Onze ogen houden we open voor restaurantjes die er leuk uit zien voor later en morgen. Voor lunchrooms voor morgen en voor zondag, misschien, als we op tijd het bed uit kunnen komen. En voor speciale en misschien wel spannende winkeltjes om leuke dingen te kopen later.
We steken een stadspleintje over en horen vanaf de andere kant de klanken van een fijne blues saxofoon klinken. “Hmm, dat klinkt bijna als een leuk dansje voor strakjes”, zeg ik terwijl ik je een kleine knipoog geef. Bijna verlegen trek je jezelf even dichter tegen m’n arm aan en duw je je kopje tegen mijn schouder. Een nu al zwoele “hmmm” klinkt uit je mondje. “Wat is er lekker ding?” vraag ik je, “waar heb je het meeste zin in dit weekend?” “In jou heerlijke man”, antwoord je zonder een enkele aarzeling, “in jou en enkel jou vijftig uur helemaal voor mezelf alleen.” Mijn beurt om je dicht tegen me aan te trekken en je een zachte streling over je wang te geven. “Je bent mooi lekker ding. Alleen al in die ogen van jou kan ik uren verdwalen.”
Nog twee straatjes hier voorbij deze hoek en we zijn bij ons hotel voor het weekend. “Ik hoop zo dat de suite net zo mooi is als op de foto’s” zeg je lekker enthousiast, “ik heb zoveel zin om eindeloos te genieten met jou.” Onze pas versnelt een beetje en bijna huppelend leggen we de laatste tientallen meters af naar de hoteldeur. Beide helemaal giddy en dronken van de gedachtes aan de uren die komen gaan.
Het hotel dat we gekozen hebben is een heel bijzondere voor deze speciale keer. Een paar oude pandjes die samengevoegd zijn en omgebouwd zijn tot heel luxe hotelsuites. Niet voor de gemiddelde toerist, maar speciaal voor koppels die speciale dagen hier samen komen doorbrengen stond in een van de reviews. Elke kamer heeft z’n eigen stijl met een eigen thema. Van strak modern met veel wit, tot haast barok met donkere kleuren. Wij hebben gekozen voor een kamer met veel lichte en midden grijze tinten, met bordeaux rode accenten, veel vintage versierinkjes en vooral met een balkon boven de gracht en ramen op het oosten. Zo benieuwd of het ook zo is als we hopen.
Het meisje van de receptie ontvangt ons met een typisch vlaamse glimlach, een beetje terughoudend en rustgevend. Precies juist om ons gelijk al op ons gemak te laten voelen. “Goeiemiddag samen”, begroet ze ons, “jullie zijn vast Amélie en Rob .. Konino?” Een beetje verbaast kijken we elkaar aan en draaien we ons met een glimlach terug naar het meisje. Nog voor we haar vraag kunnen bevestigen zegt ze “de suite die jullie hebben wordt meestal door verliefde koppels gekozen die een weekendje willen genieten samen. En precies zo zien jullie twee eruit. Smoorverliefd, het straalt er vanaf. Ik heb het juist toch?”
We hebben beide het gevoel dat onze kin op de grond gevallen is. Deze timide lijkende, brildragende, zwartharige vlaamse schoonheid blijkt een verrassende explosie van directheid achter haar blauwe oogjes te verbergen. We zijn er even stil van.
Een aarzelende “ja” perst zich tussen mijn lippen door. “Mooi” zegt ze, “de suite is klaar voor jullie. Willen jullie enkel nog dit formuliertje even invullen?” Dat gebeurt me haast nooit, ik, Rob, woorden kwijt, ha! We vullen samen het papiertje in terwijl de schone geamuseerd op onze vingers staat te kijken.
Een minuutje later zegt ze “kom maar mee. Ik breng jullie naar de suite.” Ze komt achter de desk vandaan en loopt enthousiast naar een gangetje er net naast. Even draait ze zich een beetje om en zegt ze “kom maar duifjes”, haar glimlach dat ze ons te pakken heeft is nog groter dan eerder. Dit weekend wordt steeds leuker en leuker, nu al. Eerst dat stel in de trein, de heerlijke zon, die blues saxofoon, dit vlaamse bommetje, ik ben benieuwd wat we nog meer gaan krijgen. De route naar de suite loopt door een wirwar van gangetjes, trapjes op en af, voorbij aan kleine binnenplaatsjes die zo typisch zijn voor oude gebouwen. Duidelijk een samenstelling van meerdere oude pandjes tot een hotel als we ook zien dat de muren telkens verschillend zijn. Dan weer behang, verderop wit pleisterwerk en als laatste ruwe oude stenen muren. Alsof het oude pand is leeg gebroken en op plaatsen gewoon zo is gelaten voor de uitstraling. Precies zoals ik het prachtig vind. Dit was een goeie keuze voel ik nu al.
Als we een laatste trappetje zijn opgestapt stopt ze voor een deur en draait ze zich om naar ons “oh wat dom van me, ik ben me helemaal vergeten voor te stellen. Mijn naam is Ilse, aangenaam.” Ze lijkt te blozen, maar eerlijk gezegd weet ik niet meer wat ik moet geloven nu van haar. Dit zou zomaar allemaal een act kunnen zijn om het gasten extra naar hun zin te kunnen maken. En dat mag ook. Het werkt. Beide zijn we aangenaam gevangen door deze schone. “Suite 808 is van jullie voor de komende twee nachten.” Ze steekt de sleutel in het slot en maakt de deur voor ons open. Net voor ik je als eerste laat binnen stappen zeg ik haar “je hebt het goed gezien, ik ben smoorverliefd op deze prachtmeid die ik tijdelijk mag lenen van haar man.” Als je dat hoort draai je je snel om ook haar reactie met eigen ogen te kunnen zien. En jawel hoor, dat zelfverzekerde koppie staat in een keer vol met vraagtekens. Nog voordat ze kan reageren hierop duw ik je zachtjes voor me uit en pak ik snel de sleutel aan uit de bevroren hand van de receptioniste.
Samen stappen we de suite binnen en onze monden vallen open van de pracht die we aantreffen. Vele malen mooier dan in de foto’s op de website zien we hier de suite waar we eindelijk een wens van ons tweeën in vervulling zullen zien gaan. Mijn ogen vallen als eerste gelijk op de drie kamerhoge dubbele balkondeuren aan de andere kant van de suite. De middelste ervan staan open en er doorheen zie ik de antieke balustrade van een balkonnetje met daarachter een klein stukje van een uitzicht over de daken van Brugge. Rechts van ons, voor de ramen staan een indrukwekkend groot bed, veel groter dan normaal, een prachtig speelveld voor de komende dagen. Een tiental kussens erop, in verschillende tinten grijs, rood en wit voorspellen me dat zelfs een kussengevecht verwacht kan worden. De muur erachter is half wit geschilderde oude ruwe baksteen, schots en scheef, echt oud en geen namaak, dat zie je zo. Voor het bed rechts een klein salontafeltje voor een oud leren bankje met er overeen gedrapeerd een namaak bont kleedje. De vloer is gemaakt van oude echte houten planken met hier en daar een schitterende barst. Hier en daar een hoogpolig kleedje voor de blote voeten die hier straks gaan rondrennen. Links van het bed springt de kamer een beetje in en moeten we een stukje door lopen om te kunnen zien hoe het er daar uit ziet. Onze monden vallen nog verder open van verbazing. Achter een klein muurtje zien we een prachtig ouderwets bad, groot genoeg voor twee, met oud koperen kraanwerk. Een grote wastafel in een passende stijl. En te kleine spiegel op een muur die al net zo is als die achter het bed. Een klein kastje waarvan de middelste lade open staat met daarin keurig uitgestald de handdoeken voor ons, spierwit met erop geborduurd het logo van het hotel, een grote letter ‘A’ in een simpele cirkel. Nog verder naar links, in een uitsparing in de muur zien we een pracht douche van natuursteen met een glazen deur ervoor. “Oh, yes” hoor ik je ineens roepen, “een dubbele hemeldouche. Daar heb ik nu al zin in.”
Je enthousiasme doet me glimlachen lekker ding. “Hey jij, kom eens hier” zeg ik je als je bijna ontsnapt en de hele kamer gaat rondrennen. “kom hier en zoen me eens lekker.” Onze rugzakjes laten we eindelijk los uit onze handen, die vinden hun plek wel op de vloer. Je draait je naar me toe en vliegt me lekker om de hals, de eerste wilde tongzoen in de suite wordt snel een feit. Alles in ons slaat gelijk aan, secondes later zouden we naakt op bed kunnen springen, maar nu weten we beiden dat we geen haast hebben met ons spel. We hebben het hele weekend nog , twee nachten hier. Laten we ons best doen en echt proberen om langzaam te genieten van alles. Van de kamer, de stad, het lekkere eten, de leuke winkels, van elkaar. Lekker langzaam.
Ons oog valt ineens op een kleine houten schaal die op het bed staat. Erin prijkt een klein kaartje met daarop geschreven, “Heel veel plezier met jullie kamer Amélie en Rob. Liefs, Ilse.” Een klein gekriebeld hartje maakt het compleet.
“Kom, we gaan een leuk restaurantje zoeken” zeg je me verstandig, “hier komen we vanavond op tijd weer terug. Op tijd om vreselijk hard van elkaar te gaan genieten.” Je grijpt nog even plagerig met een hand direct in mijn kruis en trekt me dan aan de andere hand mee de kamer uit.
Op de stad in …..
