Dit is het laatste deel uit de reeks ‘Vallen’.
Deel een staat hier : Flamingo’s kijken

Voordat jullie het lezen, Filip en Kate, willen jullie aub eerst mijn brief lezen? Alsjeblieft 💋

De volgende dag appten Filip en Amélie naar Kate en mij met het slechte nieuws dat Amélie erg benauwd was en kortademig. Bij het wakker worden die dag voelde ze zich minder goed dan anders en snel werd het ernstiger. Damn. Dat enge virus. Had het haar ook te pakken?

Een verschrikkelijk schuld gevoel bekroop me direct, ze was gisteren bij mij, zou ik? Ja, alle vier wisten we dat we intiem gezoend hadden, dat alleen al had dit kunnen overdragen. Maar erbij nog het geheim dat Amélie en ik veel verder waren gegaan maakte het voor haar en mij extra moeilijk. Zou het virus zich meer verspreiden door zoenen dan door seks? Was nu dan een tijd om het op te biechten, om te vertellen dat we al een paar keer gigantisch gefaald hadden in het remmen? Nee, ze had het al veel te moeilijk en Filip had z’n handen ook al vol om voor haar te zorgen. We zouden het vast in onze chat bespreken later.

De hele nacht lig ik wakker, de slaap krijgt me niet te pakken. Als ik dreig weg te zakken in een onrustige droom zie ik de aanblik van Rob die tussen mijn benen ligt, met zijn tong mijn clitje verwend en zijn ogen strak op mij gericht. Wat maakt het me weer wild van verlangen maar het opwellende schuldgevoel laat me weer wakker schrikken. 
In de ochtend voel ik me een beetje licht in mijn hoofd. Maar probeer hier niet teveel aandacht aan te besteden en ga aan mijn ochtendritueel beginnen. Ik wens mijn lieverds allemaal een goedemorgen en na een espresso besluit ik te gaan douchen. 
Filip komt naast me staan in het kleine hokje en we genieten van elkaar onder het hete stromende water.
Als ik daarna mijn tandenborstel wegzet op het plankje in de douche voel ik een stekende pijn achter op mijn rug ter hoogte van mijn longen en dit voelt zo verkeerd. Ik krijg geen lucht en terwijl een knallende pijn zich meester maakt van mijn hoofd wordt het zwart voor mijn ogen en kan ik alleen maar heel oppervlakkig ademhalen. 
Filip trekt me uit de douchecabine en slaat een handdoek om me heen. Hij begeleidt een druipend en rillend hoopje mens naar het bed. Water drupt in mijn hals vanuit mijn natte haren en laten een spoor van kippenvel achter op mijn huid.
Ik kan mijn ogen niet open doen, ik voel me zo zwak terwijl ik denk “Ah nee, nu is mijn kussen nat”. Maar ik kan het niet voorkomen en ben blij dat ik lig. Ik wil alleen maar liggen en hoop dat mijn ademhaling snel weer normaal word. Filip streelt de haren uit mijn gepijnigde gezicht en vertelt zachtjes dat ik rustiger moet ademhalen. Hoe ik het uit alle macht probeer, het lukt me niet, maar zijn stem stelt me gerust zoals altijd. Mijn maatje, mijn liefde, mijn rots in de branding en degene die altijd voor me vecht. 

Filip haalt me na twee uur eindelijk over om de huisarts te bellen, want het duurt nu veels te lang voor mijn ademhaling rustig wordt. Eigenwijs als ik ben wil ik eigenlijk de huisarts helemaal niet storen in deze rare tijd. Als de dokter me hoort aan de telefoon wil hij eigenlijk meteen een ambulance sturen om me op te halen. Maar ik wil dat helemaal niet, het is vast niets en wij besluiten in overleg dat we zelf naar de huisarts rijden. Met veel moeite hijs ik mezelf uit bed zodat ik wat kleren aan kan trekken. Er wordt vuurwerk afgestoken achter mijn ogen en ik wankel op mijn benen. Mijn ademhaling wordt nog oppervlakkiger, maar ik verman mezelf en wil naar beneden lopen. Natuurlijk is mijn waakhond Filip snel bij me om dat te voorkomen. Hij kent zijn eigenwijze meisje wel iets langer als vandaag. Van de trap afvallen, zoals een paar jaar geleden, is vandaag even geen optie.
Na een check up in de huisartsenpraktijk, in de “Darkroom”, toch doorgestuurd naar het ziekenhuis. En daar gaan alle alarmbellen af vanwege het gevreesde virus en al mijn klachten die daar serieus op wijzen. We maken een charmante foto van mij in een rolstoel en een mondkapje wat prijkt op mijn bleke snoetje en sturen die door naar Rob en Kate. En na flink wat, soms wat pijnlijke onderzoeken kunnen we weer naar huis. Niets wees op dat moment op het vreselijke virus wat ons land nu al weken lang in zijn grip houdt. Maar toch voel ik me gebroken en heb flink pijn. Is het het schuldgevoel wat hard knaagt? Of toch wat anders?

Twee dagen later is de pijn nog niet weg, mijn ademhaling blijft gejaagd en ik heb het gevoel alsof er twee olifanten op mijn borst seks hebben. Mijn hoofdpijn lijkt alleen maar erger te worden, ik heb vooral nachts pijnlijke hoestbuien en mijn temperatuur blijft stijgen. Dus toch…? En wat betekent dit voor Rob? Wat als ik hem heb besmet…

Amélie maakte zich veel meer zorgen om mij hoorde ik in die chat. Ik heb een oude historie met luchtweg problemen en ze was als de dood dat dit virus voor mij veel gevaarlijker kon uitpakken als juist zij het was die mij aangestoken zou hebben. Ik kon haar haast horen huilen tussen de getypte letters door.
Hoe dan ook, met de lockdown, haar ziek zijn, het werd snel duidelijk dat we elkaar geen van vieren meer zouden kunnen zien voor de komende paar weken. Ons vuurtje moest even op een zacht pitje. We gebruikten de normale en de geheime chats nu steeds door elkaar. In de ene semi braaf. In de andere wat diepere gevoelens, struggles die we niet bij onze liefjes durfden te leggen, maar die we van elkaar zo simpel leken te kunnen dragen. Ook daarin hebben we een klik samen die voor ons zo goed voelt.

Weken gingen voorbij zo. Langzaam knapte Amélie wat op en geleidelijk werd ik er zekerder van dat het op mij geen vat had gekregen. Nog steeds geen symptomen bij mij. Nog steeds onzeker wie nu wie had aangestoken.

Al weken kom ik niet af van de olifanten op mijn borst, ik begin aan ze te wennen en begin ze bijna te missen als ze zachtjes knuffelen op mijn longen in plaats van heftige, ruige vooral adembenemende seks op mijn borst hebben. Soms hoest ik de longen uit mijn lijf en voel me een slap hoopje ellende. Een verwelkte bloem, niet eentje op de top van haar schoonheid. 

Ik mis het fysieke contact met Rob en Kate. De dansjes die een helende werking hebben en uitstralen dat alleen dat moment telt en verder niets. In die bubbel zou ik zo graag willen verdwijnen. Al was het maar voor een klein moment, al raak ik al buiten adem als ik alleen maar denk aan dansen. Maar dat kan niet, ik wil het risico niet nemen aangezien alles er op wijst dat mijn lichaam keihard aan het vechten is tegen een indringer die er niet hoort.
Filip en ik proberen soms een heel klein knuffeldansje, maar ik raak daar zo snel van buiten adem dat we die snel voor gezien houden. Die dansjes houden op maar de knuffels die overblijven, daar krijgen we allebei geen genoeg van. 

Ondertussen blijven Rob en ik contact houden in onze privé chat. Op die momenten vergeet ik de pijn en het gemis van ons. Een plek waar we samen kunnen zijn, echt samen. Waar ik me echt bloot kan geven, in dit geval letterlijk en figuurlijk. 

Het gemis van fysiek contact tussen ons werd groter. Geen knuffels meer, geen aanrakingen tijdens een dans. Geen gestolen zoentjes meer, geen moment om in elkaars oren wat dromen te fluisteren. “Ik mis je” zeiden we in beide chats. “Ik mis je kutje aan m’n mond” “Ik mis je lul in me” durfden we niet goed meer in de gewone chat te stoppen. Raar. Zo expliciet waren we alle vier toch wel geweest in het begin. WIj voelden ons niet comfortabel meer om hard te blijven rijden terwijl we wisten dat onze partners dan nu niet konden. Ook al kregen we de toestemming, ook al werd het letterlijk eens uitgesproken, die woorden waren verouderd en de onze onzekerheid om te mogen pakken waar we alle twee naar smachtten groeide met de dag.
We begonnen elkaar als vanzelf steeds intenser op te geilen in de geheime chat. Wetende dat we dit eigenlijk niet geheim moesten houden. Oh sterker nog, als we dit deden terwijl Filip en Kate er vanaf wisten zouden die dat misschien ook wel mega geil gevonden hebben. Misschien zouden ze wat fomo gehad hebben, maar ze hadden het ons vast gegund. Maar nu zaten we er al te diep in. We hadden onszelf klemgereden tussen beloftes en keiharde drang. En, om heel eerlijk te zijn, juist dat geheime kietelde ook wel ergens bij ons beiden. Net zoals bij het vrijen buiten in de natuur, of vluggertjes in pashokjes, was het juist dat stiekeme dat ons toch wel een rush gaf.

Weer een grens overgestapt

Zodra het icoontje in mijn telefoonscherm oplichte maakte mijn hart een sprongetje. Wat voor heerlijks zou Rob nu weer met me willen doen. Met een hand hield ik mijn telefoon vast terwijl mijn vrije hand haar weg vond naar het randje van mijn string. Ik wilde mijn eigen geilheid voelen en mijn hemel wat was ik nat. En vooral toe aan een orgasme. Terwijl ik met twee vingers in en uit mijn drijfnatte poesje gleed, kon ik niet meer focussen op geile berichtjes terug te sturen naar mijn leenman. Ik wilde zeker weten dat hij ook mee kon genieten van wat hij alleen met zijn woorden teweeg kon brengen en besloot een geluidsfragementje door te sturen. Toen ik het berichtje verzond kwam ik hard klaar. Wat was dit spannend en wat ging ik hard over mijn eigen grens heen. En wat voelde het bevrijdend, vooral als je weet dat het fragmentje toch weer snel zou verdwijnen. 

Alleen een beetje gekreun, klonk door de kamer toen ik zelf het fragment terugluisterde. En ik moest een beetje grinniken, dit is toch helemaal niet opwindend? Dus ik besloot daarna nog een keer audio op te nemen en nu vertelde ik Rob wat ik wilde dat hij met me deed. En normaal krijg ik altijd een beetje schaamte of klap ik dicht als het aankomt op Dirty talk. Maar dit was zo verdraaid opwindend. Verbazingwekkend makkelijk, via een audiofragmentje en zo lastig in mijn eigen bed met Filip. 

En toen kwam de volgende grens die we voorbij stapten. Ik kreeg na uurtje geil appen met elkaar een audio clipje binnen met daarop het heerlijke gekreun van een Amélie die zich heerlijk lag te vingeren met mij op haar lippen. Kaboom, m’n hoofd ontplofte. Dat was een first ever voor me. En weer een, nog een clipje. Ik probeerde iets terug te clippen, maar vond mezelf eigenlijk zomaar raar klinken. Amélie vond het mega geil. Gauw op Save drukken want anders verdwijnt het weer.

Ineens in een opwelling zei ik “wil je bewijs hebben hoe hard dat je me maakt met je fantasieën?” vroeg ik haar. Een twijfelende “ja” dat misschien niet goed wist wat ik bedoelde was haar antwoord op mijn vraag. Ik maakte snel een foto van mijn glimmend harde erectie, stevig vast in een hand, knijpend zodat mijn eikel paars verkleurde en drukte snel op send. Mijn hart bonkte keihard, dubbele snelheid van normaal, korte ademstootjes verlieten mijn longen, ik was duidelijk helemaal doped van de adrenaline. Shit wat had ik nu gedaan? Gelijk paniek in m’n hoofd. Was dit ok? Nee, we hadden ooit toch over dit iets van afspraken ergens geschreven?  Of zou het tijd worden om de regels te herlezen, herzi… Een geluidje van de chat tool. “Wow dit is geil!” was haar antwoord. “Ik mis je lul en wil hem in m’n mond voelen. Ik wil eraan zuigen, likken aan die prachtige eikel van je. Je gek maken.” Zulke teksten moeten het ongeveer geweest zijn, ik weet niks meer helemaal zeker met die chat die alle historie wegsmijt. Amélie was net zo bevangen als ik van de chemie.

Naast mijn eigen grenzen, sneuvelden die van Rob net zo hard.

Toen hij me vroeg of ik bewijs van de staat van zijn opwinding wilde aarzelde ik geen moment. Rob’s lul is heerlijk en aangezien ik het nu niet van dichtbij kon zien en voelen, wilde ik hem op mijn schermpje zien. Zijn eerste dickpic biechtte hij later op. En dat maakte het net even meer speciaal en vreemd genoeg ontroerde me dat gegeven. Op wat foto’s in lingerie en mijn kutje naar Filip als hij voor zijn werk naar het buitenland moest had ik nooit gedaan en zeker niet naar een andere man. 
Een van mijn harde regels was ook dat dit niet moest gebeuren. En nu was ik degene die deze stellige regel verbrak, toen ik mijn eerste foto naar Rob verstuurde. Ik voelde me hot en het voelde bevrijdend zodra ik op versturen klikte. Soms moet je over grenzen heen stappen om te kijken hoe ver je kunt gaan. Als het niet goed voelde dan was de foto toch snel genoeg verdwenen. Dat gegeven maakte de sprong in het diepe vele malen makkelijker. 

Die grens lag dus nu wel achter ons dacht ik. Ver. Zeker toen Amélie me daarop ook foto’s stuurde van zichzelf, uitdagend, naakt, heet en opgewonden. Ik kon m’n ogen niet geloven, ik geloofde mijn wereld niet. Een meisje, zij niet de mijne, ik niet haar man, die haar geilheid deelde met mij.

Van de foto’s gingen we in de dagen erop een stapje verder toen we filmpjes maakten van ons zelf, masturberend op bed, aan tafel, in de bank. Klaarkomend, kreunend, schuddend. 

Dit was fout wisten we, stout fout. Maar oh zo verslavend, was die rush telkens weer. Elke dag vonden we elkaar wel weer ergens in de chat tool. Meestal om even braaf te zijn, een appje af en toe over gevoelens als van te voren. Maar telkens ook weer die explosie waar we samen over de rand van de klif sprongen en vet hard seks hadden met elkaar via een chat. Meestal in getypte woorden, met een hand tussen het aftrekken door, een enkele keer met live audio en beeld, stil fluisterend, even alleen in huis. Beiden in de veiligheid dat niks bewaard zou worden.

En daar ging het mis. We wilden die filmpjes en foto’s terug kunnen zien als we even alleen waren, als we niet tegelijk konden seksen. Dan wilden we terug lezen, luisteren en kijken naar onze eigen en de ander’s geilheid. Het gaf een enorme rush. Dus begonnen we op Save te drukken. Met de afspraak dat we het snel zouden weggooien. We bewaarden elke regel, ook de gewone chats om even een zinnetje terug te kunnen lezen net zoals je bij andere chat tools kan en doet. Er zeker van te zijn dat je precies snapte wat de ander bedoelde.

Elke nieuwe dag hoopte ik er stiekem op dat we het normale weer terug konden vinden. Een klein beetje van mij was zo bang dat we gewoon veel te ver aan het gaan waren en onherstelbaar iets aan het doen waren wat gewoon niet kon. Een onvergeeflijke fout. Maar ook elke nieuwe dag voelde ik de rush als dat kleine 1-tje verscheen naast dat geheime icon wat ik ergens in een rommelhoekje van mijn telefoon verstopte tussen tientallen andere vergeten apps. Elke dag ging mijn broek weer even open voor een verse dickpic die ik dan kon sturen als ze het wilde. Elke dag ontplofte mijn hoofd als ik de tool opende en er een vers filmpje aan trof. Nog geiler dan die van de dag ervoor.
Het werden teveel regels tekst, te moeilijk om daar te gaan uitmesten. We vergaten het weggooien. En ook weer niet. Want oh wat was het geil om elkaar te kunnen horen en zien. Ik maakte rare sprongen om Amélie tegelijk of later op de dag iets te kunnen delen. Vroeg in de ochtend even naar de woonkamer, in de middag even in de zon op de slaapkamer. 

Ik was compleet verslaafd, verslaafd aan Rob, zijn stem die fluisterde over mijn koptelefoon, de geile woordjes op mijn kleine schermpje, de foto’s en filmpjes van zijn heerlijke paal, keihard omdat hij aan me dacht, of klaarkomend, onze geheime sex escapades. En vooral het feit dat het besef indaalde dat ik best een mooie vrouw ben, zelfs zonder kleren. Ook al hadden we dit allemaal moeten unsaven en laten verdwijnen in de dieptes van Snapchat, het was zo verschrikkelijk opwindend om alles terug te zien en te horen. 

En hoe moeilijk ik het vond om hier open over te zijn tegen mijn liefste Filip. Het zou hem zo kwetsen en hoe kon onze relatie dit overleven?  Het idee dat Filip en ik hierdoor uit elkaar zouden kunnen gaan werkte aan de ene kant verlammend en aan de andere kant werd ik roekeloos. Als het toch al stuk is, kan ik hier net zo goed mee door gaan fluisterde een stemmetje diep van binnen. Ik stond klem en wilde het zo graag vertellen maar ik vond de woorden niet. Bang voor de teleurstelling van mijn liefste vriendinnetje Kate en die zeker van mijn allerliefste Filip. Bang voor de confrontatie met mezelf, de teleurstelling in mezelf, dat ik niet mijn eigen grenzen had bewaakt. Maar er knalhard met ogen open overheen ben gewalst. Hoe moeilijk kon het toch zijn om simpelweg maar 1 ding te hebben. 

Alleen een beetje geduld, zoals we elkaar alle vier geregeld vertelden. 

Fout, maar verslavend geil. Klem tussen alles open houden tussen ons vieren, tussen niet weten hoe te vertellen dat we al gevallen waren en tussen die heerlijke verslaving voor elkaar. Ook daar hadden we het nog steeds over. Hoe konden we verder met z’n vieren? Geen geduld, falende remmen, zucht.

En toen kwam de dag. Gelukkig.

Iets klopte er ineens niet meer. De vibe in de chat voelde ineens anders aan. Ik voelde paniek in Amélie’s avatar. Een uur bleef het stil, ik begon de oude chats te unsaven. Af en toe dook haar koppetje op, maar zei het niks.

Mijn telefoon begon kuren te vertonen. Sommige apps haperde en alles was ontzettend traag. Terwijl we op de bank voor het huis zaten te genieten van het zonnetje wilde Filip dit voor me oplossen. En ik werd zenuwachtig, normaal is het prima als Filip met mijn telefoon zit. Zeker als hij soms leest wat Rob en ik elkaar via de normale chattool versturen. 
Ik probeerde zo luchtig en nonchalant mogelijk te doen toen Filip begon over het snapchat icoontje in mijn telefoon en vroeg sinds wanneer ik op Snapchat zat. Ik begon gehaast een onsamenhangend verhaal dat een vriendin dit wel eens gebruikte en dat ik nieuwsgierig was geworden. Filip wil op het icoontje klikken om het te activeren en een gevoel van paniek overspoelt me en ik gris de telefoon weer terug uit zijn handen. Ik ga snel naar de keuken om met het avondeten te beginnen en hoop dat deze uitleg genoeg was. Ik wilde niet het gesprek hierover aangaan midden op straat terwijl onze dorpsgenoten langs ons heen razen op weg naar huis. 

Filip en ik eten de maaltijd daarna in stilte als hij zegt even naar de badkamer te moeten. Hij geeft me een zoen in het voorbijgaan en graait mijn telefoon van tafel. Hij blijft een tijdje boven en ik voel de vermoeidheid als een deken over me heen vallen, mijn ogen vallen even dicht. Ik schrik op als Filip naast me staat en ik zie aan de blik in zijn ogen dat het helemaal mis is. Hij loopt naar de lounge en ik volg hem als een hond met zijn staart tussen zijn benen. Ik voel de grond onder me weg zakken. Ik weet niet eens waar te beginnen, ik hakkel en struikel over mijn woorden. Tranen zitten hoog maar komen niet, ik moet droog hier doorheen. Filip wil alles weten, geen details vergeten. Hoe pijnlijk ook. 
Na ons gesprek geeft hij de telefoon terug en moet even weg van mij, van ons, even zijn hoofd vrij maken tijdens een wandeling. 

Ik blijf als versteend achter. Alles in mij wil dit beter maken, de pijn wegnemen. Ik voel me verschrikkelijk schuldig. Niet voor de chemie en explosies als Rob en ik bij elkaar komen, maar schuldig omdat ik niet eerlijk ben geweest naar onze liefdes. Schuldig naar Rob toe, omdat ik mezelf niet kan beheersen als we samen zijn. Schuldig naar mezelf omdat ik echt dacht te weten wat mijn grenzen waren en daar ogenschijnlijk makkelijk overheen lijk te springen. Ik kan alleen maar speculeren wat er in Filip’s hoofd om gaat. 
En verwarrend genoeg is het verleggen van die vastgestelde grenzen behoorlijk bevrijdend. Had ik maar alleen daar eerlijk over kunnen zijn naar Filip in plaats van zelf worstelen met mijn eigen gevoelens, onzekerheden en aannames. Mijn oog valt op het icoontje van Snapchat op mijn telefoon als ik radeloos zit te vechten met mezelf om Rob geen berichtje te sturen of te bellen en ik kan er niet meer naar kijken. In een opwelling verwijder ik de hele app, het voelt op dit moment niet goed. 

Een appje van Filip direct aan mij : “Ik denk dat we een probleem hebben……en dat probleem heet flamingo’s kijken, wandelen in het bos en snapchat.”

“Ik weet genoeg” zei ik, “ik ga Kate alles vertellen.”

Ik nam Kate mee naar de slaapkamer en biechtte haar alles op. “Stelletje schoefies” zei ze, “wat geil wat jullie gedaan hebben.” Echt, ik ben nog steeds smoorverliefd op mijn Kate en zal dat altijd blijven. Zeker na deze extreem onverwachte reactie kon ik niet anders dan me helemaal overgeven aan haar terwijl ik in tranen uitbarstte.
Hadden we het stuk gemaakt? Onherstelbaar?

Deze avond had Filip een wens, even geen contact met Rob en Kate. Even wij samen praten. En hoe moeilijk ik dat ook vond ik respecteerde zijn wens voor die avond.  Ik voelde de boosheid van Filip, de teleurstelling en gekwetstheid in alles doorsijpelen. 
We blijven praten, echt praten, alle kaarten open en bloot op tafel. Hoe moeilijk ik dat ook vond. Ik wilde alles behalve Filip kwetsen, ik hou zo verschrikkelijk veel van die man. Ik zou niet weten hoe ik verder kan zonder hem. 

Hij was razend en ondertussen zei hij dat hij vreselijk geil was geworden door het kijken van de filmpjes, foto’s en het luisteren naar sommige audiofragmenten. Hij vroeg me de app nog een keer te openen zodat we samen konden kijken. En ik biecht op aan Filip dat ik de app heb weggegooid. Daarmee alle opwindende foto’s, supergeile filmpjes en kippenvel opwekkende geluidsfragementen. Toch jammer vindt Filip en laat mij in verwarring als hij mijn pols vastklemt in zijn stevige hand en die van mij op de groeiende bobbel in zijn broek legt. Hij draagt me op zijn lul te bevrijden uit zijn broek en hem te zuigen. En ik volg gehoorzaam zijn bevel op. Ik neem hem diep in mijn mond, mijn longen branden, de tranen springen in mijn ogen als hij zegt dat ik hem nog dieper moet nemen. Ik moet kokhalzen als Filip het ritme overneemt, hij is boos en het laat me springlevend voelen. Ik snak naar adem maar ik geef me volledig over aan de grillen van Filip, ik vertrouw erop dat hij me geen pijn doet. Tranen vinden een weg langs mijn wangen, ik zuig Filip hard af terwijl hij ondertussen doelbewust en vastberaden met zijn vingers mijn clitje begint te bewerken. 
Vele malen harder als hoe we normaal vrijen. Mijn handen grijpen naar zijn kont en ik zet mijn nagels diep vast in zijn billen. Hij stoot diep in mijn keel en laat zichzelf gaan. Hij steekt zijn vingers diep in mijn kletsnatte kutje en vingert me hard. Zijn andere hand klemt hij om mijn hals. Ik voel de paniek opwellen, hij dwingt me om hem aan te blijven kijken. “Kom maar klaar, geil sletje van me”, fluistert hij dwingend. Ik krijg geen lucht maar ik voel mijn orgasme als een orkaan aan komen razen, het valt niet te stoppen. Ik sta in het oog van de storm en kan niet anders als mezelf overgeven aan het gevoel wat me overvalt. Ik laat me huilend op Filip vallen. De intensiteit overspoelt me als een golf. Mijn hele lijf zindert na van deze explosie. 
Weer een grens verlegd.. En ik begin te lachen en kan niet meer stoppen. Mensen zijn rare wezens.    

We gaan naar boven, mijn benen kunnen mijn gewicht amper dragen. Emoties duikelen over elkaar heen, Ik wil onze lieve vrienden een berichtje sturen maar ik durf niet zo goed. Filip vind het oké als ik een berichtje stuur. Maar ik kom niet verder als sorry naar Rob. 

Want ik weet nog niet goed wat er gebeurd is. Was dit goedmaakseks met Filip of afscheidsseks?

In bed trekt Filip me dicht tegen zich aan en we beginnen elkaar een beetje aftastend te zoenen, eerst zachtjes en daarna hongerig naar elkaar. We kussen zachtjes elkaars hele lichaam, geen plekje wordt vergeten. En we vrijen zachtjes, lieflijk met elkaar. God, wat hou ik toch van die man.

De rest van de avond bleef het stil. Ik was bang voor Amélie en Filip. Had ik de verstandige moeten zijn, de gentleman die z’n testikels de baas was en zorgde voor alle meisjes in zijn buurt. Of mocht ik van mezelf gewoon de kwetsbare Rob zijn die in Amélie een klik had ontdekt, die hem liet sidderen bij de gedachte aan seks met haar alleen al.
Ik was bang dat ik hun relatie had vernield. Ik wilde in de auto springen en erheen gaan, mezelf op het matje werpen en alles doen om Amélie en Filip de veiligheid weer terug te geven. Beloven dat ze me nooit meer zouden zien als Filip Amélie vergaf voor haar zwakte.
Maar het kon niet. De crisis met het virus liet geen contact toe. Dit moest tussen hen zelf een plaatsje vinden. Dit was moeilijk.

Ik schreef een lap tekst in de chat naar Filip, een noodkreet, een roep om vergiffenis. Laat op de avond stuurde ik nog een emoticon van schaamte en een zoen. Ook aan Amélie, die me de hele avond niks meer ge-appt had, een enkele zoen. Ze stuurde me enkel een “Sorry” terug.
Raar ding. Waarvoor moest zij nu sorry zeggen?

De volgende ochtend hebben we nog steeds honger naar meer. Filip en ik krijgen geen genoeg van elkaar. We lijken onverzadigbaar. En neuken voor de derde keer in 10 uur tijd.

We sturen Rob en Kate een berichtje om ze een goedemorgen te wensen en we zijn heel langzaam op weg naar herstel. De weg is lang, hier en daar komen we wat obstakels tegen. Soms 2 stapjes vooruit soms weer eentje achteruit. Groeipijnen horen bij het leven, zonder pijn is geen groei mogelijk. Blijven communiceren, open en eerlijk is het moeilijkst wat er is in een relatie. Jezelf en anderen confronteren met je eigen gevoelen, je kwetsbaarder dan ooit openstellen met het gevolg zelf gekwetst te kunnen worden is heftig, maar in dit geval noodzakelijk. 

De volgende dag werd er gebeld tussen ons vieren in verschillende combinaties. Kate met Filip, Amélie met Kate, Amélie met mij, ik met Filip. Langzaam begon het alles z’n plekje terug te vinden. Al zou herstel wel even duren nu.

Even had ik kortsluiting in m’n hoofd toen ik hoorde dat Filip en Amélie drie keer vet harde seks hadden gehad die nacht. Hadden ze ruzie en seks? Goh, zijn Kate en ik niet de enigen die dat hebben? Maar het was een fijne kortsluiting die ik voelde. Een die betekende dat het goed ging komen met hen.
Nu geduld hebben Rob. Langzaam gaan we met z’n vieren weer bouwen aan herstel. Je zult zien, binnen no time zijn we sterker en gaan we verder waar we gebleven zijn of rennen we daar voorbij. 

Op naar de volgende grens om te achter ons te laten.

We missen jullie Amélie en Filip. Hopelijk kunnen we snel weer bij elkaar zijn.