Dit is deel een uit de serie ‘Vallen’ door Amélie en Rob.

Onze bekentenis

Amélie en ik zijn uit de bocht gevlogen. Een fijne relatie met z’n vieren hadden we al een paar maanden nu, maar het was er een geworden die we noodgedwongen even op een lager pitje moesten zetten. Omstandigheden die zich niet lieten controleren en buiten onze machten lagen. Geduld was het enige was we moesten hebben. Enkel dat, simpel geduld. Geduld was precies dat ene dat, ondanks het vele vele herhalen naar elkaar toe, geduld en we komen er wel, het komt goed, precies het ene dat aan ons te knagen. Enorm. Langzaam werden onze muren afgebrokkeld en dreigde er instortingsgevaar. Iets wat we niet toestaan mochten, iets wat we onszelf beter bleven voorliegen in de hoop er zelf in te gaan geloven. Maar het lukte niet. We zijn gevallen.

Filip en Kate konden af en toe samen zijn vanwege hun werk. Samen werken met dezelfde machines, in de werkplaats van Filip, af en toe bijspringen bij elkaars projecten en zo. Iets wat hen soms gelegenheid gaf om ook gewone gesprekken te kunnen voeren samen, een op een, niet perse over relatie zaken, maar als vrienden. Niet zittend in een groep, niet dansend tussen tientallen anderen, maar echt even enkel samen.

Amélie en ik hadden zoiets natuurlijks niet helaas. Als we elkaar zagen dan was het om met z’n allen te eten, te wandelen of te dansen. Niet even enkel samen. Niemand had dat afgedwongen, het was niet verboden, maar het was nu eenmaal zo.

De chemie tussen ons bleef echter branden. Dat vuurtje wat gestart was, dat in Rotterdam met ons vieren was opgelaaid, dat Amélie en ik tussen ons twee steeds weer konden veranderen van een klein smeulend hoopje tot een uitslaande brand elke keer als we elkaar tegenkwamen, dat vuurtje kon niet ademen.

We stuurden berichtjes via de app en probeerden zo elkaar in balans te houden, maar merkten dan telkens dat het vuurtje bleef smeken om zuurstof. Het wilde niet rustig gloeien ook al had dat eigenlijk beter gemoeten. Het ging zeker niet uit want dat hoefde van niemand. Maar het gemis om af en toe op te kunnen laaien begon ons pijn te doen.

Flamingo’s kijken

Ik miste Rob ontzettend. Ook al zagen we elkaar elke week zeker wel minstens 3 keer. Bij de dansles, tijdens spelletjesmiddagen of bij het gezellig met elkaar eten. Enkel op wat gestolen kusjes en elkaar opvrijen na merkten we allebei een harde rem. Niet omdat wij dit nu wilden maar omdat dit uit respect naar Filip en Kate was.  

Onze lust naar elkaar bleek niet te temmen. Hoe graag we daar allebei hadden gewild. Vooral naar onszelf wilden we graag tonen dat we wel “gewoon” vrienden konden zijn en niet alleen elkaar compleet suf wilde neuken als het maar enigszins kon.  Vooral die bewijsdrang had ik heel erg. 

Vandaar dat ik Rob uitnodigde om mee te gaan wandelen. In het natuurgebied net buiten het dorp wonen in de wintermaanden flamingo’s. Dit jaar was ik nog niet wezen kijken bij deze wonderlijke vogels in het wild. Deze koude, maar zonnige dag leek me de uitgelezen kans om weer eens de wandelschoenen aan te trekken. En omdat we toch samen gingen eten leek het mij de uitgelezen kans om Rob weer eens even voor mezelf te hebben. 

Net als Filip en Kate gewoon even praten en knuffelen wanneer het zo uitkwam, puur om onze vriendschap verder op te bouwen.

Toen kwam er die ene dag dat we met z’n vieren uit eten gingen. Filip en Amélie hadden een prijs gewonnen en vroegen ons mee uit voor een etentje bij hen in de buurt bij een restaurantje aan zee. Kate ging eerst in de ochtend naar Filip om te werken in zijn werkplaats tot het eind van de werkdag, kort voor het eten zou ik dan ook daarheen gaan. Het was een mooie winterse dag, ik was lekker vrij en kon doen wat ik wilde.
Een appje onderbrak mijn rommelige dag, “Ik ga flamingo’s kijken” zei Amélie, “zin om mee te gaan?”. Dat moest ze even uitleggen aan me, flamingo’s, hier, in de winter, is dat een grapje wat ik niet door had? “Het is echt”, zei ze, “hier verderop zitten een aantal wilde flamingo’s’ in het water. Die overwinteren bij ons.” Hield ze me nog steeds voor de gek, was dit een metafoor voor iets?

Wat het eigenlijk ook betekende maakte me al niks meer uit, ik liet dat me gewoon geen twee keer zeggen, ik appte naar Kate dat ik eerder die kant op kwam, vertelde over het wandel plan met Amélie en haastte me de deur uit. 

Ik was om half drie in de middag bij Amélie, nog drie uurtjes voordat we zouden gaan eten of zo. Tijd zat voor een lekker grote wandeling samen. Ik had mijn wandelschoenen meegebracht.

Oh damn. We waren helemaal vergeten dat er nog gloeiende kooltjes lagen.

Ik kwam aan en de voordeur zwaaide al open, ze had me zien aankomen vanuit haar woonkamer raam. Ik stapte binnen door de voordeur en ja hoor, het duurde niet lang of we waren toch alweer verloren. Direct achter die voordeur konden we geen van beiden ontsnappen aan de sterke nood om elkaar intens te gaan zoenen. Het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar zagen zonder dat er anderen bij waren. De ontploffing was eigenlijk onvermijdelijk. Iedereen die ook maar even keek kon dat zien. Kate en Filip moeten dat ook wel geweten hebben, geweten dat wij eigenlijk te ontbrandbaar waren samen. We hadden eerder wel beloftes gedaan aan onze partners, spelen mag, maar dan als alle vier er vooraf vanaf weten, of als we met z’n allen samen zijn, niet stiekem. Maar zowel Amélie als ik hebben toch wel zulke slechte remmen als we samen komen. 

Het zoenen achter de voordeur ging zonder woorden. Die waren niet nodig. Onze lippen kregen nauwelijks rust om woorden door te laten. En was het nu maar bij zoenen gebleven op dat moment, dan hadden we ons zelf niet in de shit geholpen. Nee, onze lippen maakten contact als twee chemicaliën die in exact de juiste dosering bij elkaar kwamen, er startte een kettingreactie. Mijn handen verkenden haar rug en zochten al snel de route naar haar borsten, ik had haast, oh wat had ik haar gemist. En zij mij. Mijn handen vonden haar borsten en haar handen zochten mijn snel harder wordende paal vlug op. Nog even bovenop de kleding, dat moest maar snel verholpen worden. We hadden haast ineens. Adrenaline gierde door onze lichamen. We hadden hier geen tijd voor, we moesten snel gaan wandelen.

Ik keek haar diep in de ogen en zei “ik wil je, ik wil je hier, ik wil je nu”. Haar ogen gaven mij het antwoord dat ik wilde horen, “waar wacht je dan op? Mijn kutje is kletsnat.” Snel gleed mijn hand haar broek in, direct onder de stof van haar slipje door, in een streep op haar lipjes af. Ze had niet gelogen. De anticipatie van mijn komst die we een uur daarvoor pas afspraken had alles in een stroomversnelling gebracht. Mijn hand gleed verder naar haar billen en trok haar broek met slipje en al op haar enkels. Daar stond ze, haar oude versleten rode Dr.Martens aan, broek op haar enkels, naakt tot onder haar bortsen, vuur in haar ogen. Ik duwde haar terug tegen de muur en zakte gelijk door mijn knieën om haar kort even te verwennen. Een onhandige positie om een meisje te likken, dus ze moest even meewerken als we dit wilden laten werken. Amélie kantelde haar heupen en stak haar hongerige clitje naar me toe. Ik nam haar gulzig direct in mijn mond, zoog haar lipjes diep naar binnen en liet mijn tong rondjes spelen met haar kloppende clitje. Ik voelde het pulseren. Beiden stonden we te schudden op onze benen van opwinding.

De gedachte om samen naar de slaapkamer te verdwijnen borrelde even in ons op, maar verdween gelijk weer in de prullenbak. Ja, als dit geen stiekeme actie was, als onze partners er vanaf wisten en er ok mee waren, dan hadden we gewoon de hele middag lekker in bed seks gehad totdat ze thuis kwamen om ons op te halen voor het avondeten. Hoe gaaf zou dat zijn zeiden we elkaar. Als het mag en kan, wij liggen nog na te hijgen in bed, Kate en Filip die dan binnenkomen en ons aanmanen op te schieten omdat we op tijd in het restaurant moeten zijn. Ooit nog eens misschien. Nu even niet.

Ik ging weer staan om Amélie te zoenen, ze proefde haar eigen nat in mijn mond en werd er gelijk nog geiler van. “Ik wil je lul nu in mijn mond voelen” zei ze en ze zakte door haar knieën op haar hurken. Snel deed zij op haar beurt mijn broek verder open, bevrijdde ze mijn paal uit mijn onderbroekje en nam ze me gulzig in haar mond. “Ow fuck wat geil” zei ik terwijl ze me overheerlijk en wild pijpte. Mijn lul explodeerde bijna, zo zwol hij op door die intense verwenning. Ze wist nog precies van de keren uit Rotterdam en de sauna wat ze moest doen, stevig knijpen rond de basis om hem extra hard te maken, handen kletsnat likken en dan aftrekken en pijpen tegelijk. Dat is mijn favoriete blowjob methode. Dit moest ze niet te lang volhouden wist ik, ik zou zo binnen minuten in haar mondje klaarkomen. Maar ook al wilde ze dat misschien best, nu was dat te rap, nu nog niet. Meisjes komen altijd eerst.

Ze keek me vanaf onder me aan en zei, “ik wil je in me voelen, hier, nu, ik wil neuken”. Onhandig strompelend met onze broeken op onze enkels veranderden we van posities. Ik draaide me met mijn rug naar de voordeur en Amélie kwam met haar rug naar me toe voor me staan. Haar linkerhand speelde met mijn kletsnatte lul, mijn rechter hand speeld met haar drijfnatte kutje. Ze draaide haar hoofdje om, keek me aan en zei “neuk me please”. Ik pakte haar bij haar heupen, ze bukte voorover, hielp mijn lul tussen haar lipjes en drukte zich tegen mij aan. Oh gosh wat is dit heet. Minuten neukten we hard en wild, onhandig staand achter een voordeur, broeken op de enkels, kleine stapjes makend om ons evenwicht te bewaren. Het zonnetje wat door het glas van de deur heen kwam verwarmde mijn billen. Ik was zo fucking geil en opgewonden dat ik bij elke stoot kon komen. Maar dat mocht niet gebeuren. Het meisje komt altijd eerst zeg ik meestal, maar in dit geval was het gewoon te geil, deze ongeplande seks uitspatting wat too hot. Ik zou gewoon vet hard in elkaar geklapt zijn als ik daar was klaargekomen. Uitgeteld liggen op de grond, half bloot tegen de voordeur aan met Amélie nog half vastgeklemd in m’n armen.

Amélie liet me uit haar ontsnappen en draaide zich nog even om, nog even om me voorover gebukt nog een laatste korte pijpbeurt te geven. Haar hoofdje ging wild heen en weer terwijl ze mijn lul nog even heerlijk verwende.
Het werd toch wel tijd om te gaan wandelen nu. Dus we begonnen onze kleren te fatsoeneren en weer dicht te doen. ‘Klepper’. De postbode smeet net iets binnen. Oh gosh, zou die schimmen hebben gezien achter dat glas, schimmen die overduidelijk plezier aan het hebben waren, had ie al lang stil staan kijken? Beide lagen we even in een deuk van het lachen, wat een timing.

We stapten de voordeur uit en liepen braaf naast elkaar het dorpje uit onderweg naar het water verderop. Net voorbij de laatste huizen durfden we het nu wel aan om handje te houden. Moet toch kunnen? Twee vrienden, met een beetje plus, die hand in hand wat gaan wandelen? Gosh wat was het koud vandaag. Ik had eigenlijk handschoenen moeten meenemen en aandoen, maar dan had ik de huid van Amélie niet gevoeld. Nee, dat was me wel een beetje koude vingers waard, het gevoel erin kreeg ik vast wel terug later. Dan maar af en toe van kant wisselen en de andere hand even in de jaszak stoppen.
Een kilometertje onderweg moesten we even aan de kant voor een tractor, even samen in de kant. Niemand die ons ziet of kan herkennen, van veraf waren we slechts twee silhouetten. Een heerlijke zoen kan best. Een heerlijke zoen werd het, hongerig naar meer. Elkaar aankijkend in de kou, verlicht door een winterzon die heel even door een wolkendek heen durfde te breken, beide verdoofd van wat er net daarvoor achter de voordeur was ontploft. Nog te veel in een roes om na te denken over wat we zouden gaan zeggen tegen onze liefjes.

De wandeling duurde langer dan dat ik van te voren had gedacht. En het was vooral veel kouder dan ik van te voren had  bedacht. Het stralende winterzonnetje was te snel verstopt achter een grijs wolkendek en nam zijn warmte weg met een kille wind. En toch had ik door kunnen blijven lopen.

Met Rob die mijn koude vingers verwarmde tussen de zijne. Mijn ijzige lippen die hij af en toe in vuur en vlam zette door enkel een lief kusje te geven. 

De gure wind liet me diep van binnen rillen, of was het van pure lust die weer hoog oplaaide zodra Rob en ik samen kwamen of was het toch mijn geweten die in volle besef opspeelde? Ik besloot gewoon te genieten en door te stappen.

Ik genoot van ons gesprek tijdens de hele wandeling. Over van alles ging ons gesprek, maar vooral ging het over dingen diep bij ons van binnen, uit onze harten. Ik had vorig jaar een heel erg onstuimig jaar gehad, heel veel van mijn oude waarheden waren overboord gegaan en vervangen door nieuwe. Lang had ik getwijfeld of dat betere waarheden waren dan de oude waarmee de hele wereld ons om ons heen is geschoold, maar ik wist het nu zeker en kon niet anders meer. De nieuwe werkelijkheid had me vast, voelde beter, liet me ademen. En het belangrijkste van allemaal, had mijn Kate al net zo gevonden.
Ik vertelde Amélie over dat jaar, mijn ontdekkingen, over Laura en Nora die veel betekend hadden in mijn leven. Ik vertelde haar zelfs dingen die ik aan mijn eigen Kate nog steeds niet durf te vertellen. Amélie op haar beurt, opende zich ook naar mij toe verder open dan ze eerder had gedaan naar me. We groeiden onze band steeds dieper, steeds intenser. Even echt bij elkaar zijn, samen, niet op een afstand, niet enkel achter een app. Af en toe wat traantjes, af en toe een zoen kwam er voorbij. Steeds warmer wordend van binnen terwijl de kou buiten steeds scherper op onze huid voelde.

In de verte stonden ze dan eindelijk, die rare flamingo’s. Vage roze stipjes, staand in het water van het natuurgebiedje. Ik had een telelens moeten meebrengen dacht ik even hardop, m’n camera mee zeulen om die ene foto te kunnen maken, dat had ik moeten doen Niet dat ik die voor veel anders dan die beesten nodig had gehad, want het meeste wat ik wilde zien zag ik toch op minder dan 10 centimeter voor mijn neus. We wandelden door, over de dijk en terug richting huis. Langs een paadje met wilgenbomen, een slootje en we stonden elke paar honderd meter even stil voor een heerlijk zoentje. gesprekjes over van alles. Beetje bij beetje elkaars ziel een beetje meer bloot geven.

Terug bij het dorpje werd het toch weer tijd om wat braver te gaan doen, geen zoentjes meer, handjes houden enkel tot de laatste paar honderd meters. Nog een half uurtje of zo en onze liefjes zouden ook thuis wel komen. Samen heerlijk uit eten gaan. Nog even kropen we samen op de bank om tegen elkaar aan wat op te warmen, want deze februari dag was toch wel echt koud geweest.

Onze hoofden tolden nog steeds van de explosie van eerder die middag. We wilden erover spreken maar praten lukte niet, de tijd begon te dringen. “Voorlopig houden we dit even tussen ons he?” spraken we af. Geen idee hoe we dit brengen, snel zou beter zijn, maar, maar woorden vonden we niet.

Damn. Wat hadden we nu gedaan? Moesten we dit snel opbiechten aan Kate en Filip? Hoe zouden ze reageren? Moesten we dit voorlopig tussen ons houden totdat de noodzaak om de ontdekkingen met ons vieren te pauzeren weg was gegaan en we weer allemaal konden spelen?

We wisten het niet. We hadden weer geen enkele manier om er samen uitgebreid over te praten. We wilden samen praten, maar wisten niet hoe, bellen viel te veel op, dat deden we nooit immers, in de WhatsApp ging ook niet, want we wisten niet zeker of dat enkel door ons twee gelezen zou worden. Andere routes, niks. Het moest wachten. Klem.

Onze liefjes kwamen aan vanaf het werk, nog even opfrissen voor we samen uit eten gingen en het enige wat Amélie en ik nog konden doen was wat voorzichtige blikken uitwisselen. 

Het dineetje was erg fijn en reuze gezellig zoals dat altijd met ons vieren was. Ontspannen in een restaurantje aan het strand waar we genoten van een meergangen diner dat hoorde bij de gewonnen prijs van Filip en Amélie. Een paar gerechtjes waar ik wel even een interne grens voor moest doorbreken, maar ach, na die grens waar we nu samen in het geheim doorheen gebulldozerd waren kon er dat ook nog wel bij. Het is maar eten. En om eerlijk te zijn, zalm als voorgerechtje was eigenlijk zo slecht nog niet.

Het etentje kwam uiteindelijk ook ten eind, we brachten onze lieverds weer naar hun huis. Tijd voor Kate en mij om gelijk door te rijden. Nog even een afscheidszoentje dan, een blik met betekenis tussen mij en Amélie toen we bij de voordeur stonden, maar het werd tijd, het was al laat, Kate en ik moesten nog een stukje rijden.

Amélie en ik zaten klem. Het enige wat we wilden is eerlijk zijn naar onze liefjes, maar we zagen geen route. We hadden het in de eerste minuut moeten vertellen, maar die minuut was gekomen en gegaan. Daarna bedolven onder twijfels, onzekerheden en geen mogelijkheid om elkaar erover te spreken.

Deel twee is hier : De Fantasie