Het is 6:30 als ik wakker word van de koude buitenlucht die door het dakraam zachtjes naar binnen stroomt en mijn blote schouder raakt. Ik hoorde net de kerkklok een keer slaan en kon met dichtgeknepen ogen net vaag een zes ontcijferen op het klokje bovenop de kledingkast aan de andere kant van de slaapkamer. Een klokje wat elk jaar kleiner lijkt te worden naar mate dat mijn ogen niet meer zo jong zijn dat ze nummerborden op honderd meter afstand zonder problemen konden lezen. “Hey Google, stop muziek”, zeg ik om de zachte maar veel te fanatieke dansdeuntjes die uit de twee luidsprekers naast het bed klinken, het zwijgen op te leggen. Het wordt stil, muisstil. Ons hele dorpje slaapt nog. Zelfs de vogels vinden dat het al lang geen lente meer is en zitten vast humeurig op hun takjes te bibberen in de eerste nachten die kouder zijn dan de vele warme die we deze zomer hebben mogen genieten. Ik hoor hoe een fietser stil voorbij fietst aan de kleine kreuntjes van zijn fiets die braaf zijn instructies volgt om hem vlot naar zijn bestemming te brengen. Ik gok het treinstation een dorp verder, zomaar, op mijn gevoel.
In de ochtend heb ik vaak het gevoel dat ik het scherpst denk. Maar dat is vast juist helemaal het tegenovergestelde. Waarschijnlijk ben ik slaapdronken en denk ik allerminst op al mijn cilinders. Als ik een pingelsensor had zou die nu waarschijnlijk ver in het rood uitslaan en mijn lijf vertellen dat het moet omdraaien en braaf moet proberen verder te slapen. Maar als elke ochtend is dat ook nu geen optie. Ik ben wakker en doezelen blijft een onbereikbaar verlangen. Het open raam heeft mijn hoofdkussen koud gemaakt net als mijn telefoon die ernaast ligt. Ik draai op mijn rechter zij om wat te gaan bladeren door mooie plaatjes van naakte meisjes, wilde momenten van koppels, trio’s, of meer mooie mensen die verdwaald lijken in elkaar. Zelfs door een lijstje naakte mooie mannen met lichamen waar ik enkel van kan dromen. Voor een vriendin natuurlijk, want zulke verlangens heb ik zelf niet. Hooguit een nieuwsgierigheid om ooit eens van mijn leven te stillen.
Mijn nieuwsgierigheid trekt me naar het app programma. Ik zie boodschapjes van Amélie en Filip die ons een fijne nachtrust wensten op een uur dat ik niet van hen gewend was. Later dan gebruikelijk. Zelfs ik lag al te slapen nadat Kate en ik onze weltrustens hadden gestuurd en geen reactie kregen. Ik hoop dat ze die extra tijd fijn hebben ingevuld. Misschien met wat speeltijd en vrij van zorgen over het avontuur dat we met z’n vieren beleven. Het komt goed denk ik in mezelf en grinnik als ik het zinnetje in mijn hoofd hoor met de stem van Amélie.
Ik schreef haar gisteravond toen we van ons bezoekje een warrig appje wat ze in de nacht pas met lieve woordje beantwoordde. Een perfect moment om verder te gaan met warrig zijn denk ik en ik begin te typen. Zoiets zag dat eruit.
23:33
Slaap zacht liefste Amélie.
Droom fijn en veilig.
Vergeet niet dat ik van je hou en dat elk woord dat ik tegen je zeg eigenlijk gevolgd moet worden door…
Sorry. 😬
Jij bent helemaal ok in elke stap die je zet, elke keuze die je niet anders kunt nemen dan gewoon moet. Dat is normaal, dat is goed.
Als er een niet normaal is ben ik het. Dus sorry, maar dat plekje is al vergeven. Ik duw te hard, veel te hard. Als ik het ooit helder zelf weet waarom ben je een van de eerste die het je zal vertellen.
Ik houd van je.
💋
00:49
Niet sorry!
Ik pak meestal je hand beet om mee te rennen en nu blijf ik een beetje achter op jou. En soms lopen we samen prima en soms weer niet en ook dat is oké
Fijne dromen lieve (on)geduldige heerlijke man 💋
06:23
💋
Ik ben bang.
Voor mezelf
Als er een constante is in mijn leven van de laatste jaren, op het gebied van dingen doen die voorbij gaan aan de norm van de ‘normale’ mensen, dan is het wel mijn niet weten wanneer even stil te blijven en geduld te hebben.
Mijn eeuwige geduw.
Ik jaag mensen van me weg.
Terwijl ik enkel een slaaf ben van wat ik zie als logisch. Mijn werkelijkheid.
Dat spul overheerst soms mijn eigen gevoel. En veel erger, mijn empathie voor het gevoel van anderen.
Ik hoor het gevoel van een ander, ik snap het. Maar toch duwt mijn ongeduldige duivel door omdat ie denkt te weten wat de juiste weg is.
En ik heb al bewijzen dat dat duwen soms onherstelbare pijn veroorzaakt.
En nog denkt mijn logica dat het juist was.
Terwijl ik verdomd goed weet dat ik fout was. Dat ik onjuist gehandeld heb.
Ik zit in een tweestrijd.
Een kant van me wil liefst zoveel mogelijk tijd met z’n vieren samen zijn. Waarbij ik met een gag vastgebonden op een stoel erbij ben zodat ik niks stuk kan maken. Maar zodat we allemaal kunnen praten. (Ik mag enkel knikken of schudden)
De andere kant wil liefst ver weg blijven en stil blijven tot ie iets gevraagd wordt.
Die kant slaat me nu omdat ik alweer veel te veel aan het schrijven ben.
Ik denk dat ik die kant eens moet laten sturen.
Stoppen met appen. Helemaal. Stoppen met bij je zijn totdat jij me vraagt.
Kennelijk is het risico dat die duwer weer iets stuk maakt gewoon veel te groot.
Ik hou van je. 💋
Ik leg mijn telefoon weg, kruip bij Kate en begin te huilen. Ze wordt wakker van mijn kleine aanval van paniek. Dat scherpe denken bewijst maar weer eens dezelfde illusie te zijn als een dronkaard die nooit verder komt dan twee als je hem vraagt naar hoeveel glazen hij op heeft. Ik heb het gevoel dat ik stuk ben, bang dat ik stuk maak, bang dat mijn duwen een domme angst is van mezelf. Een angst dat ik haast moet hebben omdat het straks niet meer kan. Straks is het te laat, ben ik te oud, kan ik het niet meer. Een domme angst.
Kate en ik praten een uur. Ze probeert me gerust te stellen door met en tegen me te praten. Haar woorden troosten me, snappen me en zeggen me dat ook ik mag zijn wie ik ben. Daar is niks mis mee. We zijn allemaal gevormd door ons verleden, door anderen die zelf ook de weg kwijt waren en onbedoeld schade hebben aangericht in onze geesten en ons getekend hebben met littekens die we nog elke dag bevechten. Ik kan enkel hopen dat onze dochter later aan ons terug zal denken zonder dat misselijk makende gevoel.
Langzaam vind ik weer wat rust terug als ik bij Kate lig, veilig geborgen met een hand op haar zachte linker borst. Een aanraking vol liefde zonder enige drang naar seks op dit vroege uur in de ochtend. Al denkt mijn duiveltje echt dat haar tepeltje met opzet extra hard de binnenkant van mijn handpalm plaagt. He verdorie, nu denk ik toch aan seks. Hoe het mij gerust stelt door mijn lichaam te laten verzuipen in happy hormonen die door een aanraking op mijn juiste plekjes in emmers vol lijken te kunnen worden uitgegoten.
“Wil je me aftrekken”, vraag ik aan Kate, hongerend naar een fix als een junkie. “Natuurlijk lieverd, draai maar om”, zegt ze me zonder een enkele twijfel of aarzeling. Ik draai op mijn rug en Kate legt haar hoofd nu bij mij. Zachtjes pakt ze mijn slappe speeltje vast en maakt ze er in tellen weer een trots toonbaar stukje mannelijkheid van. De bewegingen van haar hand zijn lief, warm, zacht, lustvol en kalmeren de laatste van mijn donkere gevoelens.
Zonder een verdere vraag van mij gaat haar hoofd naar beneden, leunt ze boven mijn heupen en neemt ze me zachtjes in haar mond. Ze speelt met mijn lul, likt gekmakend langs het randje van mijn eikel en knijpt me stevig totdat het topje rood glimmend opzwelt. Ik voel hoe het pulst als ze me zuigt en erbij geluidjes van plezier maakt die ik als trillingen voel op mijn gevoeligste plekjes. Het genot is enorm en ik verzuip haast weer in de verwennerij die ik ook vandaag weer geschonken krijg als zoveel ochtenden in het laatste half jaar.
We praten even over gisteren, het gestolen momentje wat ik met Amélie in de ochtend had. Het momentje waar ik voelde dat ik faalde en toch tegelijk samen met haar zo genoot van een spel wat ze zo graag spelen. Ik vertel Kate in wat details wat er gebeurde en beloof dat ik het verslagje op de website zal zetten zodra Amélie me aangeeft dat ook zij daarmee akkoord is. “Ik kon niet klaarkomen toen ik in de stoel zat. Maar toen ik ging staan was het bijna gelijk onstopbaar. Ik kwam zo hard klaar in haar mond”, zeg ik tegen Kate en denk ondertussen aan de spanning die ik in mijn benen voelde. Mijn spieren die hun best deden me overeind te houden, alle sensaties tot aan mijn voeten toe. Alles bij elkaar, het dierlijke magnetisme tussen mij en haar, erbij dat we een belofte braken naar elkaar toe, samen, dat alles maakte dat ik in tellen klaar kwam.
“Als je wil mag je op mij klaarkomen nu”, glimlachte Kate me toe. “Kom maar over me heen zitten.” Ik kijk haar aan en zie hoe ze glimlachend op haar rug gaat liggen en het dekbed voor me weg trapt. Ik wil nog steeds die snelle fix en doe precies wat ze me voorstelt, voorzichtig ga ik op mijn knieën over haar middeltje zitten. Ik begin mijn keiharde lul stevig af te trekken en zie hoe haar borsten zachtjes in mijn ritme mee schudden. Haar glimlach nodigt me uit om me snel te laten gaan, “spuit me maar onder”, voegt ze eraan toe. Ik trek me af en kijk naar haar snuitje, diep in haar ogen en voel hoe mijn eikel nog strak staat van de heerlijke blowjob die ik daarnet kreeg. Ik trek af en zie hoe ze haar ogen sluit voor het geval ik te hard knijp en spuit als een paar weekjes terug. Slechts een minuutje en ik voel de kraan open springen en mezelf in vijf zes pulsen leeg maken ergens op haar lichaam. Zien kan ik het niet want deze keer had mijn orgasme vat op mijn hele lichaam. Mijn knieën trillen, ik kan nauwelijks blijven zitten, mijn ogen rollen in hun kassen, ik steun met mijn linker hand vol op haar zachte borst. Ik probeer de druk zo klein mogelijk te houden maar voel hoe ik echt geen benul heb of ik daar iets van bak. M’n ontlading was gewoon te heftig.
Als ik weer bij m’n positieven kom zie ik dat mijn druppels het niet ver hebben gehaald. Kennelijk heb ik op het laatste braaf weten te mikken en is alles in een klein vlekje druppels blijven liggen onder haar borsten. Kate pakt de tissues die deze keer het dichtst bij stonden, geeft er wat aan mij en poetst zichzelf af. Ik ga op mijn helft van het bed zitten, veeg me schoon en voel dat de dag vandaag goed gaat worden. Mijn angsten zijn wat gedempt, verzopen in de lieve woorden van Kate en Amélie.
Vandaag vecht ik maar een gevecht meer is mijn besluit als ik de badkamer in stap om me snel te wassen. Mijn trouwe vijand is onvermoeibaar en plaagt me alsof het zijn enige missie in mijn leven is. Snel overwin ik ook jou weer domme Tinus, snel.
PS Mooi hoe onze seksdagboekjes soms meer en meer gaan lijken op gewone dagboekjes. Misschien beter passend onder een sectie ‘Drama’, zoals ik Kate al hoorde grappen dat ze besproken had met Filip. Groeipijntjes, vast. Het voelt goed.
