Dit sluit aan op Dinsdag 11 Augustus 2020. Bijna tien maanden later.
M’n hart bonkt in m’n keel als ik Vina haar woning in volg. De trappen zijn zo stijl en de treden zo smal, dat ik me zeker even goed aan de leuning vast wil houden. Al helemaal omdat dat tweede wijntje daarnet op het terrasje veel sneller verdween dan ik had moeten laten gebeuren. Ik ben helemaal geen wijndrinker eigenlijk. Maar ik had Vina al meer dan negen maanden niet meer gezien en nauwelijks ge-appt, ik wilde gewoon een beetje tijd samen doorbrengen.
Zo heerlijk moe ook, na voor het eerst sinds lang weer eens een dansles te hebben gehad die best wel inspannend was. En zo vreselijk nerveus, benieuwd of Vina en ik iets van het kleine vonkje van vorig jaar nog in ons hadden. Ik wilde vanavond niets liever dan samen met haar nog even ontspannen wat kletsen op een terrasje wat we toch passeerden tussen de danszaal en haar huis.
Vorig jaar was ik net zo dronken, maar toen van de dansjes zelf, toen ik, met haar samen zittend op een bankje aan de waterkant, midden tussen volop andere mensen, de verleiding niet kon weerstaan om even naar haar toe te buigen en haar te zoenen. Verschrikkelijk nerveus was ik toen ook al weet ik nog. Helemaal niet van plan om haar te gaan zoenen. Ik had thuis toch al een hele lieve mooie partner waarmee ik mijn leven deelde. En ook nog een prachtige vriendin met wie ik regelmatig verdwaalde in minutenlange zoenen die me alle adem telkens weer ontnamen. Waarom zou ik dan hebberig worden en ook nog eens een zoen aan Vina geven? Ik weet het zelf niet. Ze is lief, mooi, breekbaar. Ze is zelfstandig, ze kletst veel. Oh, misschien is het dat? Ik wilde haar gewoon doen zwijgen? Ja, dat is het vast.
Ik wist niet helemaal of het mocht toen. Niet van haar, niet van mijn lief of mijn vriendin wist ik het zeker. In principe was niemand exclusief en stonden we allemaal open voor meer, maar niemand had ik verteld dat ik een move proberen. Verdorie, ik wist het zelf niet.
Snel had ik toen het antwoord van Vina. Verbaasd keek ze me aan na die eerste kus, “Hier? Tussen al die mensen?”, vroeg ze. “Ik zie geen bekenden. Jij?”, zei ik. Haar antwoord op het mijne was duidelijk. Ze draaide haar hoofd en zoende me gretig terug. Duidelijk net zo hard gestoken door de fysieke aanraking als ik. Een duiveltje wat niet terug meer in het doosje kon. En ook van niemand van ons moest. Ook niet van mijn partner en mijn vriendin met wie we al meer dan eens hadden gesproken over liefde en intimiteiten met anderen. Dat mocht gewoon bestaan. Je mocht het willen. En ook gewoon doen. Zolang er maar geen geheimen groeiden.
En nu, meer dan een half jaar later door de verschrikkelijke lockdowns, zagen we elkaar voor het eerst weer. We hebben nauwelijks ge-appt over wat er toen die avond gebeurde. We spraken er toen wel een beetje over na de volgende danslessen die zomer, kusten elkaar als vrienden, maar vonden geen pad om ermee verder te gaan. Ze was met zichzelf er ook niet aan uit. Het ene moment liet ze me merken dat ze zeker nog eens meer wilde met me. Het andere moment wilde ze even een tijdje niet hoeven nadenken over zoenen, want haar leven was te chaotisch, teveel stress.
Ze wilde niet dat iemand het wist. Ook al mocht ik het van mijn andere liefdes, zij zou niet weten hoe hen in de ogen te kijken als ze ze weer zou gaan tegenkomen. Het idee van polyamorie snapte ze wel, maar ze kon het nog niet leven.
Bovenaan de trap stapten we samen haar appartementje binnen. Een plek die ik al kende van eerdere bezoekjes. Ruim voor die eerste zoen had ik al eens bij haar gelogeerd, braafjes op een luchtbed op een andere verdieping, er was niks gebeurd tussen ons. We hadden ook toen al een heerlijke klik, maar enkel dat. Geen van ons beiden durfden of wilden we toen een stap zetten. Zij niet omdat ze wist dat ik een partner had en geen benul had van onze denkwijze. Ik niet omdat ik toen in Januari nog maar net iets met Amélie had en nog niet wist of voor haar en voor mijn partner, poly ook meer dan twee mocht betekenen. Ik voelde me te hebberig.
En ik wist ook zelf niet wat ik voor Vina voelde. Ze fascineerde me, ze is mooi op haar eigen manier, ze kletst graag en veel, maar of het liefde is? Een friend-with-benefits zou misschien enkel zijn wat zij wilde. Misschien een die het liever geheim houdt voor zijn liefdes en daar ok mee is. Niks meer.
Een kwartiertje later zitten we samen op het bankje in haar woonkamer en probeer ik het gesprekje te hebben over wat er vorige zomer gebeurde op het terrasje. Zelf hongerig naar intimiteit, een streling of een zoen, maar vooral benieuwd naar wat Vina hier verder mee wil. Wil ze het experiment herhalen? Is nu niet de juiste tijd in haar leven omdat ze nog steeds verschrikkelijk veel stress heeft van allerlei beslommeringen met de andere eigenaren van haar huis, de verdiepingen onder de hare, en de buurt? Ik besefte me haar breekbaarheid en voelde me ertoe aangetrokken.
Ik voel mezelf op de bank naar haar toe leunen midden in ons gesprek over de muziek die ze bij onze binnenkomst had aangezet. Een typische ballroom CD met net een lekker nummer wat best gepast had bij de dansles van eerder. “Wat doe je?”, vraagt ze ietwat verlegen vanuit het hoekje waar ze zich in genesteld had. “Ik ben benieuwd”, zeg ik. “Of het effect weer hetzelfde is als we het experiment van vorige zomer nu weer eens herhalen.”
Onze lippen maken een tel later contact, onze ogen sluiten zich, langzaam verdwijnt de muziek uit de kamer als mijn hand haar hoofd ondersteunt en onze zoen al na de eerste tel alle lucht uit onze longen zuigt. Als de eerste keer, nee, eigenlijk veel wilder, stoeien onze tongen en voel ik mijn hart al snel luid bonken in mijn lichaam. Ik sla volledig aan en zij net zo.
Vina is gulzig. Haar handen trekken me stevig naar haar toe terwijl haar mond niet weet hoe ze zich moet inhouden. Ik ben blij dat ik bovenop ben anders had ze me met huid en haar verslonden denk ik. Niets liever dan dat zou ik nu eigenlijk geheel door haar verorberd willen worden, tot haar honger en mijn honger volledig gestild zouden zijn.
Haar mond valt wijd open en laat met een luide zucht een “ohhh” ontsnappen als mijn andere hand zich ongevraagd en vlug verplaatst van haar middel naar haar zachte kleine borst. Groot sperren haar ogen zich open, kijkt ze mij verrast aan in de mijne en smeekt ze me ermee om meer. Ze wil het, ze wil mij op dit moment en ze wil dat ik met mijn acties bepaal wat we samen ermee gaan doen.
Haar topje zakt dan ook bijna vanzelf al snel van haar ene schouder af. Haar beha bandje biedt totaal geen weerstand meer aan mijn hand die nu heerlijk kennis maakt met haar zachte, warme vlees.
Haar verrassend kleine tepel staat hard en strak, wil maar één ding denk ik. Hard en zonder genade gegrepen te worden door mijn vingers, door mijn gevaarlijk sterke lust, zonder genade. “Ik vind het fijn als je daar extra hard doet”, zegt ze opgewonden terwijl haar ogen verwachtingsvol en ondeugend precies in de mijne kijken. Dus doe ik precies dat.
Het rechtop staande, hongerig wachtende, kleine topje van haar kleine borst sneuvelt zodra ik het ding in een scherpe grip neem tussen de zijkant van mijn gebogen wijsvinger en mijn sterke duim. Nog verder opent ze haar mond en knijpt ze haar ogen in pijn even dicht. Een poosje geniet ze van precies wat ik doe en probeer ik te gehaast en te onstuimig hoe ver ze wil dat ik ga. “Te veel, te veel”, haast ze zich dan ineens om me nu te vertellen dat mijn extra hard toch iets te gretig was. Het zal mijn ongeduld zijn geweest.
Vlug blus ik haar brandje door haar tepeltje enkel superzacht met het topje van mijn middelvinger aan te raken. Zachtjes over haar hofje er kleine cirkels omheen te draaien. En dan haar hele borst met langzaam pulsende omsluitingen door mijn hele hand te laten voelen dat ik haar wil en verlang naar meer.
Een verlangen dat ik van haar net zo voel als ik mijn lippen vederzacht tegen de hare laat komen en ze me beantwoord door me stevig naar haar toe te trekken en me nog veel harder te gaan zoenen dan daarvoor.
“Hmmmm”, laat ze even later horen als ik mijn zoenen langs haar blote hals, over haar schouder, over haar zachte borst naar beneden heb laten zakken tot terug op dat ene tepeltje wat het net moest ontgelden. Zachtjes lik ik het met m’n tong en merk ik dat ze zich wat onderuit probeert te laten zakken. Ik denk dat ze wil dat mijn aandacht ook haar andere borstje wat tijd komt geven.
Mijn hand wil dat maar al te graag, maar wil haar tegelijk ook verrassen met iets nieuws. Hij glijd over de stof van haar kleding volt naar beneden tot direct op haar vrouwelijke plek en voelt hoe vochtig warm ze daar nu al is. Haar broek is dun. Dwars door de stof heen voel ik de rondingen van haar grote lippen die heet en willend mijn vingers lagen op te wachten. Zacht glijden ze een paar keer over de stof en merk ik dat ze haar onderlichaam zo mee beweegt dat mijn hand de fijnste plekjes het meest raakt. Durf ik verder te gaan? Is dit een teken dat het nieuwe experiment haar goed bevalt?
Mijn mond omsluit kort zoveel mogelijk van haar zachte borst, met mijn tanden zorgvuldig verborgen achter mijn lippen, zodat mijn tong stevig elke gevoelige centimeter bovenop bruut hard kan raken. Ik hoor dat ze dat fijn vindt. Vlug knijp ik haar tepel tussen mijn lippen en zet ik even extra druk met mijn tanden om haar ruw te laten voelen zoals zij dat wil. Zachter en iets minder scherp dan eerst. “Hmmm, ja, ja”, zegt ze diep en snel ademend. Dan ga ik weer omhoog voor een nieuwe zoen op haar mond, een momentje spelen met haar tong, tot we misschien nog verder gaan.
Een minuutje zoenen we verder, maar dan merk ik plots hoe Vina langzaam begin te verstarren en stopt met zoenen. “Wat is er?”, vraag ik ongerust. “Gaan we te hard?” Ik heb mijn hand al van haar intieme plekje los gelaten en kriebel haar zacht wat in haar hals onder haar krullen, maar voel dat de ongerustheid zich van haar meester aan het maken is. Een die ik denk ik niet kan blussen door lichamelijk contact. Vlot neem ik een beetje afstand zodat ze kan doen wat ze nodig vind en zie ik dat ze met een vertrokken gezicht haar kleding snel weer in orde begint te maken.
“Het is heerlijk”, zegt ze, “Ik zou dit zo graag willen, maar op dit moment past dit niet in mijn leven.” Samen gaan we een momentje later staan en neem ik haar zacht in mijn armen om te vragen wat er is. Ze hoeft zich niet ongerust te maken, ik stop zodra ze dat wil. Haast met een traan in haar ogen vertelt ze me zachtjes dat haar leven op dit moment een chaos is. Zoveel dingen die fout gaan met het huis en dwarse andere deeleigenaren. Met bouwplannen van rijke aannemers die gigantische torens weg gaan zetten, die haar buurt gaan veranderen en het uitzicht vanuit haar woning volledig zullen bederven. Met haar familie, gezondheid van haar vader, struggles met haar broer, nu heeft ze geen tijd voor zichzelf, voor nieuwe avonturen die wel spannend zijn, maar tegelijk zo vreemd en wil ze zichzelf even afsluiten voor nog meer prikkels.
“Dat is natuurlijk ok Vina”, zeg ik haar dan. “Ik wil niemand dwingen of laten overhaasten. Ik zeg enkel wat ik zou willen en dat ze er zeker van kan zijn dat we niks verbodens doen. Maar als jij niet wil of kan, dan respecteer ik dat natuurlijk. Dan neem ik afstand, dan blijf ik de komende weken gewoon komen als gewone vriend om mee te dansen, af en toe uit eten te gaan en verder niks.” Vina kijkt me een beetje verslagen aan. Net als vorig jaar heeft de lust het een momentje van haar hoofd gewonnen en ik zie hoe ze zich daarvoor wil en in haar moet beschermen. Ze kan er niet aan toegeven. Ook al zou het zonder verdere beloftes of vereisten gaan. Nu is er geen plek voor in haar hoofd.
We geven elkaar nog een paar knuffels en een enkele lichte zoen op de wang en nemen dan afscheid. Ik zie dat ze van binnen in tweestrijd zit als ik de eerste stappen de trap af ga en nog even naar haar omkijk in de deuropening. Maar zie ook dat ze nu vertrouwt op haar eigen instincten waarmee ze al een volledig leven alles heeft bereikt. Helemaal alleen zonder vaste partner, met enkel wat familie en een paar vrienden om haar heen. Het moet maar goed zijn. Niet voor iedereen werkt intimiteit zo rustgevend als voor anderen en zou mijn hulp wellicht als duwen overkomen. Ze weet me te vinden.
Een half uurtje later zit ik in de trein terug naar huis. Een beetje verslagen wel dat dit avontuurtje even of voor lang op pauze moet. Mijn gedachten dwalen naar andere tijden met anderen in de laatste jaren en ik voel de herinneringen daaraan als stenen op mijn maag liggen. Zo fantastisch aan de ene kant en zo zwaar aan de andere. Duizend vragen racen door mijn hoofd, keihard op zoek naar verklaringen en redenen. Naar dingen die ik zou kunnen doen om enkel maar geluk te kunnen maken voor die lieve vriendinnen en ook een beetje voor mezelf. Maar nergens zie ik nu een lichtpuntje en is het harde geluid van de trein het enige wat die vervelende toon nog even van me weg houdt. Ik geef mezelf de schuld. Altijd weer te hard geduwd.
Gelukkig weet ik wel dat een ding zeker zal blijven in mijn hele toekomst, mijn lieve Kate die altijd bij me zal blijven. Ze maakt me gelukkig met alles wat ze is. Kate die net zoals ik er helemaal zeker van is dat ons avontuur van de laatste jaren zeker iets is wat beiden willen. We weten dat er moeilijke momenten zullen zijn, maar nog veel meer dat er intense momenten zullen zijn van nieuwe avonturen en nieuwe ontdekkingen. We hoeven alleen maar onszelf te blijven en te geloven dat de juiste mensen ons pad zullen kruisen.
