Ik heb lang getwijfeld of ik dit durfde te posten. Pas nu Amélie me laat zien dat het mag en kan, neem ik ook de stap.
Meer dan een jaar lag het in de kast tot vandaag. Net als het vervolg, wat zich bijna tien maanden later afspeelt. Dat post ik ook nog.
Vorige week kreeg ik ineens onverwacht een appje van Vina, of ik zin en tijd had om met haar een blokje van vier danslessen te doen in Rotterdam. De eerste was die avond al.
Best wel een verrassing want in de hele lockdown en sinds dat ik bij haar logeerde op het kamertje boven, toen ik een paar dagen foto’s ging maken bij een workshop weekend, hebben we eigenlijk nauwelijks geappt met elkaar. Zo af en toe hoe het ging en hoe we de lockdown door kwamen wel, maar niks anders dan gewone vrienden zouden doen.
Ik weet niet waarom ze mij juist vroeg. We hadden een goede klik als vrienden, misschien wat meer open naar elkaar en met meer begrip vool elkaar dan met anderen, maar er zat toen geen sterke chemie tussen ons. Hoogstens een beetje wederzijdse, niet uitgesproken nieuwsgierigheid. Ik was benieuwd of dat bij haar wel was veranderd.
Zodra ik aankom bij de les zaal zie ik dat Vina al met anderen bezig is in de solo danslessen die het uurtje voor mijn les gegeven wordt. Het duurt niet lang of ze heeft me in de gaten, glimlacht en zwaait even kort naar me. De leraar Jeroen en de rest van de zaal zwaait gelijk voor de grap net zo enthousiast mee alsof ze me allemaal herkennen. Voelt best wel lekker na al die maanden geen dansvrienden meer gezien te hebben.
De dansles daarna is fijn met Vina, ze danst heerlijk licht, maar is ook zomaar raar eigenlijk. Doordat de lerares namelijk niet is komen opdagen moet Jeroen dan maar solo les geven. Rouleren mogen we niet en een ander pakken om stapjes mee voor te doen kan ook niet. Dus improviseert hij een beetje en leert hij ons toch iets nieuws bij. Een serie solo steps die eigenlijk niet zo mijn ding zijn, maar ach, het is weer eens dansen.
Na de dansles valt de groep eigenlijk razendsnel uit elkaar, niet meer het even blijven hangen en na kletsen en besluiten Vina en ik dan maar om nog even een drankje te gaan doen bij het restaurant aan de overkant van de straat. Of beter, daarachter, want vanwege het hele warme weer hebben ze een verzameling food trucks geregeld en een heuse kleine zomerbar ingericht op het parkeerterrein erachter.
Toen ik aan kwam rijden en ook zag ik de drukte al, tientallen mensen die aan hele lange tafels zaten te eten en genoten van de warme zomeravond. Ik hoopte dat er nu nog een plekje zou zijn op een gezellig plekje voor een drankje samen. Het was ondertussen dik anderhalf uur later en de drukte was al een stuk minder hadden we snel in de gaten. Vina bestelde, bij een ober aan wie we vroegen waar we mochten gaan zitten, snel twee drankjes voor ons en samen gingen we even op een bankje wat verderop aan de waterkant zitten. Achter en naast ons andere groepjes die daar ook lekker zaten te kletsen en genoten van het mooie uitzicht op de schemerdonkere haven en de verlichte gebouwen aan de overkant.
We beginnen te kletsen over dat ene wat ons beide de laatste paar maanden heeft bezig gehouden, de verschrikkelijke lockdown die voor iedereen het dansen heeft lamgelegd. Hoe we onze avonden vullen met online spelletjes spelen, muziek luisteren of andere dingen. We zitten de hele tijd braafjes als twee gewone vrienden naast elkaar, net als de drie mensen naast ons pratend over niks bijzonders. Het houten bankje begint zeer te doen aan mijn kont, ik moet even gaan verzitten. Terwijl Vina net wat vertelt draai ik me een beetje en leg ik mijn arm op de leuning achter haar. Mijn hand rust op het bankje, maar raakt haar schouder net.
Alsof er dat spreekwoordelijke vonkje overspringt voel ik mijn gezond verstand plots de deur uitgetrapt worden door de avonturier die aan een spannende reis wil gaan beginnen. Hopeloos verloren en te laat om nog gered te kunnen worden. Ik weet wat Kate wil, Ik weet dat ik Amélie ook al heb, moet ik nu dingen gaan riskeren door te flirten met Vina? Is het wel riskeren? We denken er toch open over? Mijn hoofd dwaalt af bij mijn eigen woorden en die van haar naar heel andere dingen om samen te doen.
We beginnen te kletsen over relaties, of ze nog een vriend heeft, of ze wel eens samen gewoond heeft en meer van dat soort dingen. Ze vertelt me altijd al alleen te zijn geweest en een paar jaar terug voor het laatste een vriend heeft gehad die zo af en toe eens bij haar kwam en nu weer terug naar Frankrijk is verhuisd.
Dronken van mijn eigen fantasie laat ik onhandig aan me ontsnappen hoe ik denk over dat de wereld mooier zou kunnen zijn als iedereen gewoon open stond voor intimiteit, zoenen en zelfs casual sex tussen vrienden. En dat ik al vriendinnen heb gehad en er nu ook een heb naast Kate.
Vina begint wat vragen te stellen over wat ik precies bedoel en hoe dat dan werkt, maar ik merk aan mezelf dat ik nauwelijks luister naar haar woorden. In plaats daarvan hoor ik mezelf ineens zeggen, “Ik wil met je vrijen.”
Ik zie hoe de ogen van Vina beginnen te fonkelen uit pure verrassing, haar woorden vallen stil en ik kan niet anders dan gelijk naar haar toe te leunen om een zoen van haar te stelen. Het wordt direct een tongzoen waarin ik haar honger voel binnenstromen in mijn lichaam door het onmiddellijke wilde spel van haar lippen en haar mond. Niks niet aarzelen of twijfelen, ze geeft gelijk gulzig en hebberig haar tempo aan, laat zich een beetje onder me zakken zodat de zoen nog intenser kan worden. Ze zoent me verrassend hard en gretig terug, veel meer dan ik ooit had kunnen bedenken. Maar we zitten linksom, niet mijn sterkste kant om te zoenen, veel te ongemakkelijk. Dus sta ik op en ga ik vlot aan de andere kant van haar te gaan zitten om van daaruit direct te merken dat dit ook voor haar een betere kant is.
Ze voelt zich wat opgelaten denk ik doordat we dit zo in het openbaar doen. “Er zitten mensen op twee meter naast ons, die zien alles.” “Ja nou en? Die zien twee vreemden zoenen met elkaar, weten zij veel dat dit onze eerste kus was.” Ze voelt mijn en haar lust en geeft zich volledig aan het genot over voor zover dat gaat op een publiek bankje. Onze omhelzing wordt snel inniger en tussen de zoenen door laat ze haar hoofd op mijn schouder rusten. Veiligheid zoeken in de armen van een man, een plus vriend, is iets wat ze gewoon nodig heeft als vrouw die haast volledig alleen door het leven gaat. Ook al is het maar voor een kort momentje op een bankje in een haven. Even mag ze bij me zijn.
We zitten een tijdje samen en proberen onhandig wat verder te praten over wat er net gebeurde, wat hierna zou kunnen gebeuren als zij of ik dat willen en durven. Ze weet even helemaal niks zeker meer. Dit had ze niet aan zien komen of zelfs maar van gedroomd.
Maar dan wordt het tijd voor mij om weer terug naar huis te rijden. Samen lopen we naar onze auto’s toe en stoppen we even bij de mijne die we als eerste tegenkomen. Ik kan het niet laten om het bijzondere experiment nog eens te herhalen en pak Vina bij me voor een volgende zoen. Ja echt. Ze wilde dit ook merk ik al snel als ze me ongeduldig en wild terug zoent.
“Je weet dat ik niet je gewone vaste vriend kan zijn he? En dat wat dit ook is of wordt, enkel voor het dierlijke genot van ons beiden is”, zeg ik haar net voordat we elkaar loslaten. “Ja dat snap ik helemaal”, geeft ze me als antwoord. “Dit is gewoon voor het lekker van samen te zoenen. Niet meer dan dat. Ik weet nog niet of ik dat volgende keer weer wil of kan”, gaat ze verder. “Wil je het in ieder geval nog even geheim houden? Enkel tussen jou en mij voorlopig? Ook al mag het van Kate en van je vriendin?” Ik zeg dat het echt geen probleem zou zijn als ik het vertelde, openheid maakt het fijner. Maar ze is nog niet zover zegt ze. Ze heeft nog nooit eerder een vriend gehad die al in een andere relatie zat. Ze herhaalt haar vraag dat ze dit even tussen ons wil houden, “Ik zou niet weten hoe ik Kate moet aankijken als ik weet dat zij het weet.”
Volledig opgelaten zwaai ik Vina daarna uit als ze terug naar haar auto loopt. Ze ziet me niet want ze keek geen enkele keer om. Te beduusd, net als ik, door wat er zojuist gebeurde. Dit verandert de vriendschap voor altijd. Geen idee of we ooit nog een keer zullen zoenen. Of verder gaan.
De rit naar huis door een fikse regen en onweersbui brengt me eerst naar het huis van Amélie en Filip waar Kate op dit moment is. Mijn gedachten aan wat er daarnet gebeurd is, aan de spannende momenten met z’n vieren die we in deze periode beleven, aan hoe dit van vanavond, op het bankje, heeft kunnen gebeuren en hoe het verder moet, houden niet op en maken het me moeilijk om me goed op de weg te concentreren. Gelukkig is het erg rustig overal en vliegen de kilometers, over de grotendeels lege wegen, snel voorbij.
Daar aangekomen vertellen mijn liefste vrienden me, met z’n drieën superenthousiast, hoe ze een paar Blues dansjes in de stromende regen hebben gedaan, hoe de buren hen voor gek verklaarden, hoe ze gelachen hebben en dat ze het gefilmd hebben. Ze zijn alle drie helemaal high van de ervaring en maken me verschrikkelijk jaloers dat ik dit gemist heb. In hun keuken lukt het me pas om m’n gedachten wat te bedaren als we nog even een klein dansje doen en ik Amélie in mijn armen houd. Als ik voel hoe haar lippen de mijne weer weten te vinden voor heerlijke zoenen tussen ons.
Ik voel me zo raar. Ik wil het zeggen tegen iedereen maar voel dat nu niet het moment is. En tegelijk wil de wens van Vina niet tegengaan, op z’n minst tot ik ze volgende week zie en ze weet of ze dit ook wil. Dus ik besluit toch maar om het nu nog niet tegen iemand te zeggen. Zo moeilijk. Misschien een volgende keer als dit experiment zich herhaalt. Want lekker waren alle zoenen zeker.
