De voordeur van het hotel valt achter ons dicht. Ilse de receptioniste was alweer aan haar werkjes begonnen, maar viel weer stil toen wij uit het gangetje kwamen en voorbij liepen. Helemaal toen je haar zei “maak je geen zorgen over mijn man, die vermaakt zich ook prima met zijn vrouw”, terwijl je de kamer sleutel op de balie voor haar neerlegde.
Samen huppelen we als ondeugende tieners de straat op. Op zoek naar iets leuks voor de late vrijdag namiddag en de vroege avond. Op zoek naar een winkeltje voor wat lekkers, iets lekkers om te eten later op de kamer. Iets zoets om te snoepen, wat honing of chocolade om mee te spelen, wat hartigs om midden in de nacht even op te laden en wat drinkbaars om in de ochtend lekker wakker te worden. En misschien ook een winkeltje voor wat anders lekkers, lekkers om aan te trekken en weer uit te doen, langzaam, heel langzaam, tergend langzaam terwijl we ons in elkaar verliezen.
Even de hoek om, had ik daar eerder niet een leuk klein Italiaans restaurantje gezien? “Zullen we even op de menu kaart gaan spieken samen daar?” vraag ik je. “Ja lekker. Het ziet er naar uit dat het lekker romantisch is daar binnen. En lekker dicht bij het hotel ook.” Jouw hoofdje denkt eigenlijk enkel maar aan hetzelfde als het mijne, hoe kunnen we zo snel mogelijk terug naar die prachtige suite om aan de nacht te beginnen? En hoe zorgen we er ook voor dat we alles uit Brugge weten te halen wat we er dit weekend in willen ontdekken?
Terwijl we samen op de menukaart staan te zoeken naar wat lekkers voor die avond houden we onze handen in elkaar gedraaid vast, jouw vingers passen lekker tussen de mijne. Je krabbelt even met je nageltjes aan de binnenkant van mijn handpalm. Uitdagend, opwindend. Mijn vermogen om menukaarten te lezen blijkt op dat moment al helemaal te verdwijnen. Net als ik wil gaan zeggen, “hee, laat me even met rust lezen en voor ons beide de perfecte gerechtjes uitzoeken zodat we voldoende energie hebben voor de nacht zonder geen puf meer te hebben als onze buikjes vol zijn” wordt ons momentje daar onderbroken door de geluiden van binnenkomende appjes op onze telefoons. Alle twee tegelijk. Speciaal voor dit weekend hadden we ze juist helemaal op stil gezet, volledig stil om ongestoord tijd te hebben voor elkaar. Met uitzondering van appjes van twee bijzondere personen. Van hen, van onze lieverds, komt er nu een berichtje binnen bij ons. Mooie timing want ik had net mijn leesbril al op voor de menukaart. Alsof ze het wisten. Oh wacht, Google Maps. De sneakerds.
“Hier is jullie eerste uitdaging voor dit weekend. Jullie krijgen van ons een uurtje. Daarna willen we bewijs zien dat jullie de challenge volbracht hebben. Pics or it didn’t happen.”
Even blijft het stil op de app. Ze moeten nu wel de leesbevestigingen van ons beiden hebben gezien. De adrenaline in mijn lijf schiet de lucht in, jouw ogen kijken mij wijd opengesperd aan. Ja, dit was de afspraak, dit was de deal die we maakten toen we te horen kregen dat we samen een weekendje weg mochten naar deze mooie stad. Onze telefoons mochten stil met uitzondering voor berichtjes die van hen zouden gaan komen. Hoeveel berichtjes en wanneer we ze zouden krijgen werd ons niet verteld, die beslissing lag enkel bij hen. Ze gingen ons opdrachten sturen die we binnen genoemde tijden moesten gaan vervullen. We kregen geen enkele hint wat voor soort opdrachten dat zouden gaan worden. Voor wat wij moesten weten was dat het kon gaan van “maak een foto samen bij een straatmuzikant”, tot “stuur een foto met daarin chocolade en huid”. Het kon minder zijn, maar wie weet, misschien ook wel meer. Dat hoefden wij nog niet te weten. Dat zou duidelijk genoeg in de opdracht staan.
“Verdorie, ben jij ook ineens bloednerveus” vraag ik aan je. “Ik kan bijna niet meer ademen” antwoord je me terug. “Ik hoop zo dat ze zacht met ons zullen zijn.”
…. Typing …. Verschijnt op onze schermpjes. Een tel later dit plaatje.
“De tijd loopt”
