Het is Vrijdagmiddag half drie, we hebben afgesproken bij de ingang van het station in Roosendaal om op tijd de trein te kunnen pakken. Kate en ik zijn tien minuten daarvoor zelf afgezet en staan ieder met een rugzakje aan onze voeten ongeduldig te wachten. Ik zie de bus van Filip vanaf de stationsstraat aan komen rijden en laat een kleine ‘yes’ aan mijn lippen ontsnappen. Kate hoort me en ziet ook dat ze er nu bijna zijn, ze knijpt me nog een keer in mijn hand en zegt zacht tegen me “het is zover schatje”. Filip parkeert de bus rustig op de kleine parkeerplaats en een super opgewonden Amélie spring vlug uit en rent om naar de bestuurderskant om de deur daar al open te doen voordat Filip zelf de kans ertoe krijgt. Hij lacht haar een beetje uit en zegt, “weet je wel zeker dat je dit wil lieverd?” Een kleine stomp in zijn buik is haar snelle antwoord en ze pakt zijn hand en begint hem mee te sleuren.
Vlot lopen ze op Kate en mij af en zodra ze bij ons zijn spring Amélie enthousiast rond de nek van Kate om ze een wilde knuffel te geven terwijl ze haar snuitje diep in de hals van haar vriendin begraaft. “Dank je wel lieverd” zegt ze met een stem die te hard gefluisterd werd. Zo hard dat een koppeltje wat dichtbij ons net zo staat te wachten even verbaasd naar haar kijkt. Of zou dat zijn geweest omdat ze bij het rond de nek springen gelijk haar benen om Kate heen sloeg? “Nee, dank ‘jou’ wel lieverd. Voor ons is het ook een feestje” is het antwoord van Kate terug. Ik geef Filip een stevige knuffel en zeg hem bijna hetzelfde als wat we net Amélie hoorden zeggen, maar dan de kerels variant, “dank je wel maat.” Hij kan het niet laten om met een grapje te antwoorden, “je brengt ze onbeschadigd en tevreden weer terug he? Anders weet ik je te vinden hoor!” Maar goed dat ik hem een beetje ken, want nu kan ik mijn geoefende zinnetje er vlot achteraan gooien, “Hoogstens een paar kleine krasjes op de lak, maar gegarandeerd met een grote glimlach maat.”
Amélie komt verlegen bij me staan en geeft me het dunste kusje wat ze me ooit heeft gegeven als ze me met wazige puppy-ogen stilletjes aanstaart. “Ow shit”, zegt ze ineens. Ze laat me los en springt een tel later rond de nek van Filip en begint hem als een wilde te tongzoenen. “Je bent mijn alles, dat weet je he liefste?” fluistert ze hem in zijn oren. “En jij bent mijn alles, dat weet jij ook. Geniet van je heerlijke weekend. Laat hem alle kanten van de kamer zien he?” zegt hij haar terug met een knipoog na.
Een tel later staat ze weer braafjes naast mij en geeft ze me een klein handje in de mijne. Ik geef Kate nog een heerlijke zoen terwijl ik Amélie niet los laat en zeg haar “ik hou van je schatje. Jullie ook veel plezier samen.” Maar ben verder mijn snelle woorden helemaal kwijt. Van dit moment hebben we zo lang gedroomd dat ik nu aan het twijfelen ben gegaan of ik wel echt wakker ben. Samen lopen we daarna hand in hand de stationshal in terwijl we nog een keer omdraaien om Kate en Filip uit te zwaaien. Ook zij pakken elkaars hand en vertrekken samen naar zijn bus. Wij haasten ons naar perron 1a waar de trein op ons wacht. De trein die ons deze middag naar Brugge gaat brengen.
Dit was een vonkje uit de reeks Sparks
