Een gewone dag als alle andere lijkt het vandaag te worden als ik zo eens naar buiten kijk door het dakraam van mijn werkkamer. Blauwe luchten en witte pluizen watten wisselen elkaar af in de lucht, buiten is alles groen en ruikt het nog naar de malse regenbui die net voordat we opgestaan zijn nog even goed alles nat heeft gemaakt. Kate is vertrokken naar het Atelier van Filip om daar een dagje te werken, Amélie is in haar huis vast volop bezig met haar dagelijkse routine en ik zit net een uurtje of diep in gedachten achter de werk laptop verzonken in een heerlijk lastige puzzel. Zoals ik zei, een normale donderdag werkdag.
De appjes met Amélie waren vanochtend schaars, erg dunnetjes. Een goeiemorgen, een heb je nog gedroomd, een fijne werkdag en een lekker aantal zoentjes heen en weer. Ik mis haar en zij mij, maar het normale leven brengt ons nu eenmaal niet vaak dichtbij elkaar, dus doen we het maar met wat appjes en wat gedeelde fantasietjes zo een paar keer per dag of een paar keer per week. Pas hadden we ook zo een dag, een zaterdag. Amélie had eerst een werkdag en ging later samen met Filip in de avond naar familie ver weg. Slechts acht zoentjes deelden we met elkaar de hele dag, verder helemaal niks totdat het laat en bedtijd was. Toen nog een zinnetje of tien heen en weer en de dag was weer voorbij. Ach, soms is dat gewoon zo. Het gewone leven gaat voor. Bijzondere dingen maken geen kans om te gebeuren en laten zich niet plannen door een zwaar gebrek aan tijd aan alle kanten. Jammer.
“Hey lieverd, how are you doin’ ?” een appje van Kate onderbreekt even de monotonie van de dag net voor de lunchpauze. “Goed”, is mijn korte antwoord, “braaf aan het werken. En jij, fijn aan het werk?” Een korte “Uhu” komt terug. “Mooi”, zeg ik weer terug, “ga je nog ondeugende dingen doen vandaag?” En vervolgens blijft het weer stil. Ik wacht een minuutje of twee, maar zie dat mijn berichtje ongelezen blijft. Is ze vast weer door iets afgeleid geraakt en mijn antwoordje weer vergeten, of gewoon niet gezien. Ik maak me er geen zorgen om, gebeurt vaker de laatste tijd. Ik weet dat ze in goede handen is en best voor zichzelf kan zorgen, dus ik maak me nergens zorgen om. Ze reageert later vast nog wel eens een keertje.
Kate had voor ze vertrok nog een opvallend lekkere zoen aan me gegeven, ze leek … anders dan anders. Ze was opgewekt uit bed gesprongen nadat ze me had wakker gemaakt door haast met een snoekduik op mijn ochtend boner af te duiken en me gigantisch lekker te pijpen terwijl ik mijn ogen net probeerde open te doen. Bij het naar bed gaan was ze ook al bij de wastafel op haar knieën voor me gaan zitten en me toen ook al gaan pijpen. “Maak eens een foto”, had ze gezegd, “met mijn telefoon”, er achteraan. “Hoezo? Ga je die delen met de bunnies dan?” “Nee, dat niet. Ik wil morgen gewoon iets lekkers hebben om naar te kijken. Jouw heerlijke lul diep in mijn mondje.” Ik heb geleerd geen vragen te stellen en gewoon te genieten van haar enthousiasme. Zeker als dat iets te doen heeft met mijn lul.
Gisteravond had ze de hele avond zitten giebelen terwijl ze met Filip aan het appen was. Raar hoe de vibe soms kan verschillen tussen al de konijnen combinaties. Kate en Filip zo giddy, Amélie en ik die niet goed wisten wat tegen elkaar te zeggen. Ik was wel benieuwd naar die appjes, maar veel liever dan weten wat erin staat wil ik gewoon weten of mijn Kate happy is. En dat is ze vandaag volgens mij zeer zeker.
“Hey lieverd. Ik heb iets ondeugends gedaan hoor. Precies zoals je me vroeg”, appt ze me laat in de middag, “wil je weten wat?” Mijn hoofd heeft niet veel nodig en fantaseert er door dat ene zinnetje alweer vlot op los. Maar ik ken mezelf, ik ga altijd veel te hard linksaf, het zal wel weer iets ondeugends zijn als iets voor zichzelf gekocht te hebben op internet. “Ja natuurlijk wil ik weten wat. Vertel!”
Het blijft een minuutje of twee stil en dan komt er een boodschapje binnen in de groepsapp, de melding dat er een foto is gepost komt even bovenin het scherm. Ik klik erop en zie dan bijna hetzelfde als gisteravond, Kate op haar knieën op de grond, glimlachende ogen, likkend aan de harde lul van Filip met de tekst eronder, “Ik heb de hotwife challenge gewonnen.”
Oew yes. “Nice, very nice. Goed gedaan samen”, is mijn antwoord terug. “Blijven staan lieverds”, appt Amélie een paar secondes later, “ik kom eraan. Kunnen we samen snoepen.” Een minuutje later een appje van Filip, “blijf lekker thuis lief, wij komen die kant op samen. Veel praktischer. Dan kunnen we nog meer challenges er doorheen jagen vanavond. Kom je ook die kant op Rob?” Dat laat ik me geen twee keer zeggen, “ik stap nu de auto in”, app ik terug.
Dit was een vonkje uit de reeks Sparks
