Eindelijk hebben we eens de tijd gevonden om met z’n vieren eens een dagje op stap te gaan, eens wat gaan winkelen in Rotterdam, die stad die toch iets bijzonders voor ons betekent. Op zoek naar iets, we weten zelf niet zo goed wat, wat kleding misschien, wat nieuws, iets aparts, misschien een beetje vintage voor bij het dansen aan te doen of gewoon iets leuks voor zomaar. Ontdekken, avontuur, ook al is het maar gewoon winkelen. De restaurants zijn ook weer gewoon open na die ellendig lange lockdown, gelukkig maar. Want dat was ons doel, even samen weer ontspannen, even stappen en dan lekker na kletsen. Misschien wel over spannender dingen dan thuis, als we na lange drukke werk of weekend dagen eigenlijk onze hoofden even de rust willen geven die ze willen.
Het is een simpel restaurantje geworden ergens wat verder weg van de drukke winkelstraten in een wat oudere buurt van de stad. Slechts bezocht door locals lijkt het haast, niet veel dagjesmensen als wij, mooi en rustig. We hebben maar te kiezen uit het menu waar wel honderd verschillende gerechtjes op lijken te staan. Van alles, schnitzel, kipfilet, spaghetti, nasi, fajita’s volgens mij een kok die al wat wereldreizen achter de rug heeft en geen keuze heeft kunnen maken. Dan maar alles moet hij gedacht hebben. Knap dat ie dat dan ook op aanvraag kan maken.
Dit keer hebben we een tafeltje bij een raam achter in het restaurant, lekker veel licht met een mooi uitzicht op een kleine verlaten binnentuin. Een beetje apart van de andere tafeltjes, net in een hoekje van het restaurant waar ze de keuze moeten hebben gehad, maken we hier nog een tafeltje, of is het wel genoeg zo. Gelukkig voor ons is het een tafeltje geworden, het lijkt wel een privé tafel.
Kate en Filip gaan aan de achterste twee stoelen zitten en kijken uit op het restaurant, het raam met de binnentuin aan hun linker kant. Amélie en ik liepen teveel te dromen en moeten genoegen nemen met de twee stoelen aan de andere kant van de tafel. Onze ruggen naar de andere gasten, de binnentuin aan onze rechter kanten. Achter ons gelukkig een brede grote plantenbak zodat we echt apart zitten van de rest. De kelners kunnen enkel met moeite tussen een kast en die plantenbak door komen om ons te bedienen. Geeft niet, lekker rustig.
“Dit doet even terugdenken aan de eerste keer uit eten samen lieverds”, zegt Kate. “Allemaal anders en toch voelt het weer een beetje terug als toen.” “Mooi”, zegt Filip, “dat dacht ik daarnet ook.” De ogen van Kate lichten op als Filip haar aan begint te kijken voor hij z’n zinnetje uitsprak. Ze pakt zijn hand die hij al op haar been heeft gelegd nog wat steviger vast en knijpt er even in, even checken of ze echt goed wakker is, dit hoort ze graag. Amélie en ik kunnen enkel nog wat onnozel glimlachen naar elkaar en naar onze tafelvrienden. Zo’n hele dag samen, met z’n viertjes, maar zeker ook met z’n tweetjes, ook al is het enkel om te slenteren en te winkelen, dat geeft ons toch even rust en een momentje om samen te zijn.
Als we onze drankjes gekregen hebben, onze keuze hebben gemaakt van de menukaart en de bestelling hebben doorgegeven aan de kelner, is er een momentje dat we even alle tijd hebben voor rust samen. De kelner zei dat het misschien wel drie kwartier kon duren voordat we onze gerechten gaan krijgen want de keuken is een beetje onderbezet vanavond, als het langer dan dat gaat duren krijgen we ieder een drankje van het huis had hij nog gezegd.
“Weten jullie nog welk plaatje ik op de avond van Koningsdag met de groep deelde? Je weet wel, tijdens het Skypen? Toen het later … ehh … ontplofte?” Alle drie moeten ze even nadenken, maar dan zegt Filip snel, “dat ‘onder tafel’ plaatje?” “Ja, dat plaatje”, antwoord ik hem enthousiast. De meisjes kijken nog even verbaasd, maar Filip heeft me door. “Lijkt me een prima plan Rob. Tegelijk?” Ik geef hem een knikje als antwoord en pak mijn telefoon erbij, Filip ook, beide in de camera stand. Voorzichtig kijken we even om ons heen om te zien of we even ‘kunnen’. Dan doen we beide onze broeken open en laten we die met onderbroek en al zakken tot halverwege onze bovenbenen. Kate en Amélie, beide even verbluft over onze durf, maar al snel helemaal geil net als wij om even snel te handelen, trekken beide hun rokjes een beetje omhoog en pakken met hun vrije hand onze snel harder wordende lullen. Amélie pakt met haar rechter hand mijn paal en begint me zacht af te trekken, in een razend tempo wordt ik keihard door de plotselinge opwinding en haar zachte hand die met mijn eikel speelt. Mijn linkerhand is onder haar rokje over haar been omhoog geschoven en speelt zacht met haar warme plekje, ik voel de vochtige warmte en steek een paar vingers onder het randje door zodat ik haar heerlijk natte gewillige lipjes even kan aanraken. “Wij zijn er klaar voor Filip”, zeg ik hem. Hij pakt zijn camera, mikt even onder tafel en drukt af. “Prima gelukt”, zegt hij, “nu wij.” Ik pak mijn camera, houd die tussen Amélie en mezelf even onder tafel en zie dan wat ik verwachtte. Onder het tafelkleed door zie ik Kate met haar benen gespreid, haar donkergroene slipje een beetje opzij getrokken door haar eigen vingers en de hand van Filip die twee van zijn vingers in haar kutje heeft gestoken, oh ja, links handig, dat blijf ik vergeten. Kate’s andere hand trekt langzaam aan de harde lul van Filip die net als de mijne met een glimmende eikel laat zien dat het spel hem wel bevalt. Amélie kijkt mee op mijn schermpje en glimlacht geil naar me. Ik druk een paar keer af en zeg “it’s a take!”.
Snel doen we onze kleding weer goed en gaan we weer braaf aan tafel zitten, het eten zal nu zo wel komen. Ik kijk Amélie aan en lik even uitdagend aan mijn vingers die net haar kutje hebben geplaagd, “ik heb nu al zin in het toetje later”, zeg ik haar. “Zullen we een doggy bag vragen”, zegt Filip nadat hij mij net heeft horen zeggen wat ik zei, “ik wil snel naar huis om van onze toetjes te snoepen.”
Altijd weer bijzonder, zo’n dagje Rotterdam.
Dit was een vonkje uit de reeks Sparks
